woensdag 3 juli 2013

Life Hack: cassettebandjes naar Spotify

Afspeellijsten aan de hand van foto's van je cassettebandjes

  1. Leg drie of vier lades cassettebandjes naast elkaar op de vloer.
  2. Maak er een scherpe foto van waarvan je, ingezoomd, de tekst op de hoesjes kunt lezen. Dat moet met een flitser, want anders krijg je bewegingsonscherpte, en dan ook schuins, want anders reflecteert de flits in het plastic van de cassettebandjedoosjes.
  3. Haal de foto naar je beeldscherm of spotify-dinges, zoom in en maak afspeellijsten in Spotify die hetzelfde bevatten als je cassettebandjes. Vage aanduidingen op de ruggen van je cassettebandjedoosjes kun je later nader bekijken.

Als je niet op Spotify vindt wat er op je bandjes staat, dan kun je onmisbare opnames redden met een kabeltje van je oude cassettedeck naar de line-in van de geluidskaart in je pc, en dan opnemen met (gratis) Audacity. Maar dat is aanzienlijk meer gedoe. Meer daarover vind je hier.

Cassettebandjes en LP-hoezen

Bent u geboren tussen 1960 en 1990? Dan hebt u een verzameling cassettebandjes. Die van mij omvat 100 stuks, netjes in daartoe bestemde lades. Alleen heb ik ze, samen met mijn cassettedeck, mijn platen en mijn pick-up, al jaren geleden naar de zolder verhuisd. Want we gingen over op CD's. En nu is er dan Spotify. Een vooruitgang? Nee, een verandering met voor- en nadelen.

Een LP-hoes biedt afscherming van je omgeving, in combinatie met een koptelefoon zelfs vrijwel volmaakte isolatie. In mijn puberteit, mijn pubertijd, had ik daar veel behoefte aan. Dan voelde ik me één met de muziek. Wat ik las in de hoezen droeg daar alleen maar toe bij.

Toen de LP werd vervangen door de CD miste ik dat. Zo'n CD-doosje geeft nog wel enige informatie, maar het is klein. Een LP-hoes is een ruimtepak waarin je avonturen beleeft, een CD-hoesje is een vijgenblaadje waarin je te kijk loopt.

De nadelen van overvloed

Een tijdje geleden kreeg ik een Spotify-abonnement. Voordeel:
  1. Het aanbod is gigantisch en bereikbaar vanuit de luie stoel.
Nadelen:
  1. Het aanbod is gigantisch en bereikbaar vanuit de luie stoel. Zoals met alles: 99,99% van alles wat er gemaakt wordt, is rommel waarvan er dertien in een dozijn gaat. Muziek zonder emotie, muziek als consumptie-artikel. Dat moet ik niet.
  2. Éen verkleinde afbeelding en verder geen enkele informatie. Ja, natuurlijk kan ik gaan lezen over de desbetreffende artiest op Wikipedia of Facebook, of gaan googelen naar plaatjes op image search, maar ik wil lezen wie welk instrument speelt, soms ook wie het geproduceerd heeft, en ik wil zien hoe ze stonden te janken tijdens hun solo. Sorry Spotify, maar ik mis de LP-hoes meer dan ooit.
  3. Goede suggesties heeft de automaat mij nog niet gedaan. Het ís namelijk helemaal niet zo dat als ik X leuk vind, dat ik dan ook vast Y wel leuk vind, want zo werkt muzieksmaak niet. Ik ben een kieskeurige en pietluttige alleseter. Natuurlijk leer je muziek kennen via vrienden en vriendinnen, maar weet u nog? Bij Edward kreeg je de hele avond Country-Rock, bij Hans uitsluitend Todd Rundgren, bij Bert abstracte grafherriefunk en bij Louis alle duistere en verontrustende kanten van de menselijke ziel. Met parels ertussen, jazeker, maar toch: zelden iets wat ik zelf wil hebben.
  4. De geluidskwaliteit is pet. Dat wil zeggen, audio uit de speakers van je laptop is matig, om van het krakerige gelispel dat uit een smartphone komt nog maar te zwijgen. Update: dit probleem is inmiddels opgelost: mijn Raspberry Pi is redelijk makkelijk te gebruiken als Spotify-doos.

Met zekerheid ligt het allemaal aan mij. Maar ik zit er toch maar mooi mee.