zaterdag 16 februari 2008

privacy paradox

Ik snap iets niet.

Over de hele wereld loeien alarmsirenes over privacyschending. Als een kijkje op XS4All, Slashdot en NRC.nl niet overtuigt, lees dan deze horrorstory over stupide beveiligingsbeambten, uit de Washington Post. De strijd tegen internationaal terrorisme verschaft de nood die wet mag breken. Zoals gebruikelijk is Amerika leidend. Zingt haar volkslied over the land of the free, het wordt steeds meer the land of the repressed. Home of the brave? Nobody here but us chickens! En zoals gebruikelijk loopt Nederland voorop mee.

Dus die alarmsirenes zijn terecht. De Nederlandse overheid, althans op dit moment, is meestal te goeder trouw, maar dat maakt het risico van informatiemisbruik niet minder.

De paradox is dat Jan en Alleman te googelen is. Probeer maar! Neem enkele willekeurige individuen in uw omgeving. Bedenk wie thuis een computer hebben, dat is meer dan de helft. Google die. Gegarandeerd vindt u informatie die die u niet vermoed had, of - nog leuker meestal - die juist uw vermoedens bevestigen.

Bloggers etaleren hun dagelijkse doen en laten breeduit op het web, met video, foto’s en lappen liefdesbrief erbij. En wat mij opvalt is dat het vooral vrouwen zijn die in hun blog schrijven als was het hun dagboek.

Neem W’s Blog, door een zekere A. Goed geschreven, leuke taalvondsten, maar er dampt ook diepe frustratie uit die webpagina’s. Je kunt uitgebreid rondkijken in de donkerste krochten van haar ziel, maar lees even door en zie: deze toch ietwat labiele vrouw is gemeenteraadslid voor de SP. Even goed opletten, dan weet je ook welke gemeente. Daarvandaan is het nog slechts een google-zoekopdracht naar haar naam en haar adres.

Is zij zich bewust van die doorzichtigheid? Is zij niet bang dat haar politieke tegenstanders misbruik zullen maken? Ik heb overwogen om het te vragen, maar waar bemoei ik mij dan eigenlijk mee? Daarom houd ik haar ook maar anoniem. Maar wie slim googelt.. Wordt het een nieuwe hype in internet-gaming, anonieme bloggers ontmaskeren?

Ander voorbeeld. Karin Spaink’s blog. Hoogst lezenswaardig. Schrijft puntig en in geuren en kleuren over van alles en nog wat. Ook over haar MS en haar borstkanker. Liet zich interviewen en met ontblote torso fotograferen door het AD. Ik zie een verbeten, eigenwijze trots. Ze weigert zich op de kop laat zitten door twee dodelijke ziektes. Mensen putten daar steun uit, en dus moet het wel waardevol zijn. Maar waar ligt de grens? Moeten wij dit weten omdat het de realiteit is? En raakt Spaink door die grenzeloze openhartigheid niet juist in een isolement?

We lezen dat Spaink veel goede vrienden heeft, die haar steunen als ze belt. Tussen de regels door lezen we ook dat ze geen partner meer heeft. Dat wens ik haar niet toe, maar ik kan het me van haar ex-partner wel voorstellen. Iemand in het voetlicht kun je niet steunen zonder zelf dat voetlicht te betreden. Dat willen de meeste mensen niet als het intiem wordt.

Teveel openheid stoot af. Maar tegelijk zijn we een diersoort die geen aanmoediging nodig heeft om informatie over onszelf met de ganse wereld te delen.

Ik heb het al meer gezegd: als de Chinezen aan de macht komen, dan kunnen we onze lol nog op.

dinsdag 5 februari 2008

Klinkt als: Yorin

Ik neigde naar doodzwijgen. Ik heb de pest aan Fortuynisten.

De Vries is een Fortuynist. Een wannabe volksmenner, die ooit zijn eigen politieke partij wilde oprichten maar dat uiteindelijk niet deed wegens - godlof - gebrek aan bijval. Hij hoort thuis tussen Rita en Geert, het slag dat het maatschappelijk oliedomdom weet te mobiliseren met vals simpele oplossingen voor complexe problemen.

De Vries is met afstand de slechtste interviewer die ik ooit gezien heb, en gottegot wat heeft hij het goed getroffen met zichzelf. Zo'n SUV volstouwen met voyeurtechniek, en met veel wiet een zogenaamde bekentenis uitlokken, dat mag helemaal niet! Spong, waar blijft gij?

Het was van een wansmaak, een hondendrollenstijl, het was schaamteloos misbruik maken van verdriet en domheid. Ik vind het zum comakotzen. Je zou er antidemocratisch van worden.

Maar dat laat allemaal onverlet dat die Yorin Joran inderdaad gewetenloos en een pathologische leugenaar is. En dat hadden we anders misschien niet zo goed gezien.

Dus helemaal 100% verkeerd is het toch ook weer niet.

Lees ook wat Komrij en De Bie erover melden.