donderdag 31 december 2009

Ontvrienden

2009 zou het jaar van defriending worden, van het uitdunnen van overtollige "vrienden" op LinkedIn, Facebook, Hyves, MySpace, Twitter enzovoorts. Het is niet gebeurd. Toch is het een signaal: het allemaal zo eenzijdig positief dat het verdacht wordt, op die sociale netwerksites.

Hoog tijd dus, voor nuancering: je wilt weten of X betrouwbaar is, en of Y, die altijd zo hyperpositief overkomt, eigenlijk wel van wanten weet en niet alleen maar een gebakkenluchtfietser is. Nu is het geheel geaccepteerd om een leverancier te beoordelen, of een film of een boek, dus waarom niet met personen?

Een groot manco van LinkedIn e.d. vind ik dat de mogelijkheid van jurering ontbreekt. Voor ongunstige feiten is geen plaats. Maar collega's zijn als familie: je hebt ze niet voor het uitkiezen. En al kun je met vrijwel je gehele familie goed opschieten, iedereen weet wel ergens een mafiose achterneef of een tante met het karakter van een ongestelde vogelspin. Blijf daar uit de buurt, zou je willen roepen. Maar dat kan niet. Je kunt mensen niet aan de schandpaal nagelen, ook niet als ze dat verdienen. Gij zult de eer aan uzelve houden.

Kwaadspreken over iemand en tegelijk de eer aan jezelf houden is een grote kunst. Wie die denkt te beheersen moet stevig in de schoenen staan, want modder, eenmaal gesmeten, is een boemerang: het komt altijd terug.

W.F. Hermans is de meest kundige moddersmijter die ons land heeft voortgebracht, Gerrit Komrij een eervolle tweede. Maar Hugo Brandt-Corstius, die lange tijd in dat rijtje thuis leek te horen en daar zelfs geldprijzen mee won, is uiteindelijk toch akelig door de mand gevallen. Het duurde 30 jaar voordat de reuring rond de affaire Buikhuisen was weggeëbt. Nu we er eindelijk rustig naar kunnen kijken, lijkt B-C bezeten van ijlkoorts te hebben gehandeld. Hij verzon leugens die hij vervolgens Buikhuisen in de schoenen schoof en liet er een serie scheldkanonnades op volgen. Dat zweepte een meute op die Buikhuisen het werken uiteindelijk zo onmogelijk maakte dat hij het land verliet. B-C heeft altijd voet bij stuk gehouden [1, 2].

Inmiddels is Buikhuisen gerehabiliteerd en zo heeft Brandt-Corstius bewezen het lezen niet waard te zijn. Het zal hem aan zijn reet roesten, maar dommer kan een schrijver volgens mij niet zijn.

Moddersmijters opereren vaak anoniem of onder schuilnaam, zie de ontelbare naam- en stijlloze reaguurders op internet - of de 60(!) pseudoniemen van B-C, trouwens. De reden voor dit onderduikgedrag is dat je minder risico loopt om geraakt te worden door je eigen boemerangende modder. Je ontwijkt de verantwoordelijkheid voor je doen en laten. Het is laf.

Ontvrienden kan niet anoniem. Vandaar, misschien, dat het nooit een rage is geworden. Maar ik denk dat het dieper zit. Homo Sapiens is een jager/verzamelaar die wil houden wat hij heeft. Dus ook contacten. Wie contacten radicaal afkapt is abnormaal.

Mijn neef N wil al 40 jaar helemaal niemand van de familie meer zien of spreken. Dat gaf 40 jaar lang veel woede, frustratie en onbegrip. Hij verscheen niet op de begrafenis van zijn zus. Toen een andere zus daarna bij hem langsging, kwam zij niet verder dan onderaan de trap achter de voordeur. Hij bleef boven staan. Vanuit het donker hoorde zij hem zeggen dat zijn vrouw het niet verdragen kon als hij contact had met zijn familie. Maar toch hield hij van haar, liet hij doorschemeren. En of mijn nicht nu maar weer weg wilde gaan. Hij wilde geen gedonder.

Niet bij machte om zijn vrouw tot rede te brengen houdt hij zijn familie voor melaats. Hij is overigens arts, niet asociaal of dom of zo.

Ontvrienden noch defamiliëren zal ooit een trend worden. Zo zit de mens niet in elkaar.

Loket Diversen wenst u Gelukkig Nieuwjaar.

zaterdag 12 december 2009

Landbouwsubsidie stimuleert Q-koorts

De Nederlandse intensieve veehouderij is een steeds terugkerende ziekteverwekker, die bovendien nog eens wordt aangewakkerd met overheidssubsidies.

Varkenspest in 1999, mond- en klauwzeer in 2001, hormooncrisis in 2002, en nu dan Q-koorts. De werkelijke oorzaak van het probleem is dat de Nederlandse veeboer zoveel dieren zo dicht op elkaar zet. Er hoeft dan maar één dier iets onder de leden te krijgen en zo'n ziekte verspreidt zich razendsnel door de stal.

De overheid stimuleert dat. U boert? U haalt gemakkelijker subsidie binnen naarmate "uw innovatieproject (..) meer economisch of technisch perspectief heeft op toepassing op praktijkschaal, en een groter uitstralingseffect kan hebben voor toepassing door andere ondernemingen." Aldus Overheidsloket. (1)

Sinds de varkenscrisis in 2000 is het aantal varkenshouderijen gehalveerd bij slechts 10% minder varkens in totaal. In diezelfde periode is het aantal melkgeiten meer dan verdubbeld. Met andere woorden: de ene helft van de varkensboeren is twee keer zoveel dieren gaan houden en de andere helft is geitenboer geworden (2). Dat noem je innoveren want dan betaalt de overheid er graag aan mee.

Nederland is te vol en daarmee bedoel ik niet dat er geen buitenlanders meer bij kunnen. Nederland is te klein in verhouding tot de bergen vlees die we eten en exporteren. Alles en iedereen moet daarvoor wijken. Er is te weinig oppervlak voor stallen, dus dan wordt het hoogbouw. Varkensflats. Het RIVM adviseert dat megastallen slecht zijn voor de volksgezondheid, maar ze komen er toch (3, 4).

Het volk wil kaas en vlees. Dat dat vlees is opgepompt met hormonen en dat dieren onziek worden gehouden met antibiotica (wat dan weer resistente ziektekiemen kweekt), ach, daar proef je toch niks van? En die paar duizend mensen die doodziek zijn geworden van de Q-koorts, die zijn voor de kerst weer beter en in het voorjaar in de rest van het land alweer grotendeels vergeten.

De werkelijke oplossing is dat de dieren meer ruimte moeten krijgen. Maar, zeggen de boeren, dat is onrendabel. Dan kunnen we niet meer concurreren met het buitenland, en die krijgen nog veel meer subsidie.

Binnenkort worden er zo'n 20.000 geiten geruimd. Is dat dan wel rendabel? Ik denk het niet, maar de boeren klagen niet, want de dooie beesten worden vergoed. Met belastinggeld. We zagen in Zembla de grootste geitenboer van Nederland. Hoe kon hij dat bedrijf in een paar jaar tijd uit de grond stampen? Dat moet een combinatie zijn van geleend geld, subsidie en misschien de opbrengst van de vergoeding voor geruimde varkens een paar jaar terug. Is dat financieel gezond? Ik weet het niet.

De agrarische sector moet maar eens grondig worden doorgelicht. Door wie? Op de regering hoeven we niet te rekenen, die is bang voor boerenprotest. Optochten trekkers op de snelwegen, weet u nog? Als dat nu zou gebeuren is heel Nederland binnen een uur één groot verkeersinfarct van woedende burgers in hun heilige koeien. Je ruikt al haast hoe J-P het ervan in zijn broek doet.

De Partij voor de Dieren dan? Marianne Thieme verwijt de regering "dood door schuld" nu er mensen aan Q-koorts zijn overleden. Goedbedoeld, maar ze staat te blaffen bij de verkeerde boom. Drama opzwepen lost het probleem niet op.

Paul McCartney roept op tot een vleesloze maandag. Het is een begin.

Een van de weinige organisaties die het begrepen heeft is Wakker Dier. Zij wint veldslagen, maar het einde van de strijd is nog lang niet in zicht.

De kern van het probleem is dat economisch boerenbelang telkens weer zwaarder blijkt te wegen dan volksgezondheid en veel zwaarder dan dierenwelzijn. De enige manier om daar een vinger achter te krijgen, is door de geldstromen in die sector in kaart te brengen.

Onderzoeksjournalisten, aan de slag!

maandag 7 december 2009

Echoklik: robot zeehondje

Als je het niet gedomesticeerd kunt krijgen, dan maak je er een robot van. Uit Japan: een zeehondenpuppy genaamd Paro. Die eerste is echt, daarna ziet u Paro's. U dacht dat deze nep geen nut heeft? Skip de saaie vergadering naar 2:10 en zie hoe Paro mensenlevens beter maakt. Kawaii!

zaterdag 28 november 2009

Echoklik: Bohemian Muppets

Gast-auteur Floris was vandaag naar een heus rock concert. Hij vreesde de gemiddelde leeftijd nogal omhoog te halen, maar bleek de gemiddelde leeftijd te hebben. Ongeveer. Rock concerten trekken publiek dat homogeen gemêleerd is in de leeftijden van 15 tot 60. Ongeveer.

Hedendaagse popmuziek is een bloedeloos woestijnlandschap, vindt ook de hedendaagse jongere, die anders immers niet zo massaal naar al die ouwe lullenbands zou trekken. (Verzin hier nu zelf een paar alinea's oeverloze popjournalistiek, lardeer naar smaak met uw eigen stokpaardenkeutels en spaar uw encyclopaedische trivia inzake popmuziek tussen 1965 en 1990 niet!)

Vroegâh waren sommige dingen beitâh. Kijkt u naar onderstaande clip! Dit is geen bevel, maar u kunt het maar beter doen. Net zoiets als een griepprik, eigenlijk.


Deze clip is liefdevol overgenomen van Discover.

dinsdag 24 november 2009

Taalkijker: floordrobe, social notworking e.a.

Ook voor experts in Engels en zij die dat willen blijven: de taalkijk van BBC learning English.

Rustig en goed gearticuleerd English as it should be spoken, maar vooral ook met ongeëvenaarde Britse humor. Mis ook vooral Social Notworking en eten Al Desko niet.

zondag 22 november 2009

Graffiti is werkverschaffing

In het grauw van eind november herinneren we ons de mooie zomer van dit jaar.

Begin juli. Aan het eind van het perron zijn twee mannen bezig om het geheel bekladde transformatorhuisje van een keurige laag extreem dekkende verf te voorzien. Het waren geen professionele schilders, maakte ik op uit de gesoigneerde manier waarop de ene mij goedemorgen terug wenste terwijl de ander juist zijn gezicht angstvallig voor mij verborgen hield. Misschien werkstraf? Geen zwaar werk, in het ochtendzonnetje een huisje schilderen.

Nog geen maand later, op 27 juli 2009 zat er alweer graffiti op.

En zo blijft het werk in de wereld.

zaterdag 7 november 2009

Op 22 december 1989 klom ik over de Berlijnse Muur

Bijna 20 jaar geleden werd de Berlijnse Muur geopend verklaard door bondskanselier Kohl en DDR-premier Modrow. Ik was erbij. Dat kwam zo:

Donderdag rond vier uur 's middags belde Nico. Ik zat op mijn werk, het was al bijna donker. "Ga je mee naar Berlijn?", vroeg hij. "Ja, da's goed", zei ik. "Wanneer?" "Vanavond." "Vanavond? Hoezo?" "Morgen gaat de muur open bij de Brandenburger Tor. Charles en Erik gaan ook mee. En jij hebt een rijbewijs. Kun je Erik aflossen." "Oh. Eh, ja, nee, leuk! Goed! Moe'k wel even vrij vragen. Bel je zo terug."

Mijn chef, een Duitser, stemde glimlachend toe. Hij begreep het wel en ik werkte hard, kon wel een potje breken. Om een uur of tien 's avonds vertrokken we uit Leiden in een gehuurde Fiat Panda. Ter hoogte van Bielefeld loste ik Erik af. Ik wist niet dat je een Panda in z'n 2 naar de 100 moet trekken omdat-ie dat in z'n 3 niet haalt. Ik, Vollidiot, oogstte flink wat getoeter maar maakte geen ongelukken. De weg door Oost-Duitsland was onverlicht en zonder vluchtstrook. Op de eerste Trabants reageerde Nico alsof hij voor het eerst een zeldzame diersoort zag. "Moet je zien! Dat rijdt hier gewoon zo rond! En daar nog een!" Tegen het ochtendlicht waren we in Berlijn, Hotel Comet pal in het centrum aan de Kurfürstendamm. Het bestaat nog. En waarom ook niet.

Om een uur of tien 's ochtends belde ik mijn ouders om te zeggen waar ik was. "Oh", zei mijn moeder, "Meneer Kohl is daar ook, straks. En die andere, hoe heet hij, Krenz? Nee, die is het niet meer." - "Honecker ook niet", zei ik. "Modrow", hielp Charles.

Van het voorgenomen hazenslaapje kwam niets terecht, we gingen de stad in. Bij de Gedächtniskirche stond een groot videoscherm waarop Leonard Bernstein in extase de 9e van Beethoven dirigeerde. "Freiheit!" zong het koor. "Freiheit?" zei ik. "Het is toch Ode an die Freude, niet an die Freiheit?" - "Ze hebben het aangepast", zei Charles. "Is wel eerder geweest. Als het niet Frei is zingen ze Freude. Nu dus weer Freiheit".

Langs de weg naar de Brandenburger Tor kon je stukken muur met graffiti kopen, voor veel geld. "We halen zelf wel wat", zei ik. Er was al een flinke menigte, het werd donker en het begon te regenen. Het was koud. Er kwamen toespraken die ik niet goed verstond, maar de heren Kohl en Modrow hielden het kort. De Muur werd Geopend verklaard en in minder dan een minuut stond hij vol met mensen en begon de massa naar voren te dringen. We keken elkaar vanuit de ooghoeken aan terwijl we grijnzend met de massa mee gingen, zachtjes duwend. Niemand vond het erg, in de koude regen dicht op elkaar schuifelen en duwen.

Hij was helemaal niet hoog, ik kon makkelijk bij de bovenkant. "Ik wil d'r op!" zei Charles. "Okee", zei ik. Ik leunde met mijn rug tegen de muur, zakte een stukje door de knieën en maakte een opstapje met mijn handen. Staande op mijn handen werd hij de muur opgehesen door de mensen die daar al stonden. Nico en Erik en nog een paar mensen volgden. Ik aarzelde. Hoe konden we terug? Toen greep ik de rand en hees mezelf op. Ik werd van onderaf geholpen en van bovenaf ook. De muur bleek nog geen meter breed.

Even later liepen we over de Unter Den Linden. Links was een een oorlogsmonument, een betonnen gebouwtje waarin een eeuwige vlam brandde. Er stond een Russische soldaat voor, stram in de houding en gewapend. Op de stoep voor hem probeerden een paar punks hem aan het lachen te maken met bekken trekken en gek doen, maar hij vertrok geen spier en keek strak over ze heen. Toen ze het opgaven en verder liepen zag ik alleen zijn blik veranderen, van krampachtig strak naar opgelucht. Maar verder geen spier.

We hadden het nog steeds koud, dus bij het eerste café gingen we naar binnen en bestelden koffie. De serveerster had vlekkerige rouge op en goedkope, korrelige make-up. Alles om ons heen deed denken aan de vroege jaren 70. Houten stoeltjes met oranje skai bekleding, beige formica tafeltjes, een klein gelig doorzichtig plastic kannetje koffiemelk op tafel, wat suikerklontjes in een bakje, alles van een gedwee soort soberheid, proper en verzorgd maar arm. Nico had Kaffee mit Sahne besteld (15 pfennig) maar kreeg hetzelfde kopje zwart spul als ik, die Kaffee mit Zucker (10 pfennig) had besteld. Hij keek de serveerster verongelijkt aan "eh..die Sahne?". Met een mengeling van irritatie en gêne draaide ze het plastic kannetje met het handvat naar hem toe. "Das ist die Sahne, und das ist der Zucker", zei ze getergd terwijl ze het bakje klontjes even optilde. Ik had met haar te doen, deze hardwerkende vrouw die de armoe moest uitleggen. Bij het afrekenen bleek dat wij voor onze Westmarken niet 1 op 1 maar tegen de officiële koers een enorme hoeveelheid Ostmarken terugkregen. Dat we zo rijk waren vergeleken met Oost-Duitsers had ik niet verwacht.

Niet ver van het café was een disco. Er was geen kip, zagen we door de ruiten, je kon een kanon afschieten zonder iets te raken. Dus wij wilden naar binnen, maar dat ging niet. "Voll!" riep de portier. "Aber es sind doch nicht so viele Leute da?" vroeg ik. "Nee aber wir dürfen nicht mehr Leute zulassen", zei de portier. Hij benadrukte dürfen, waarmee hij de suggestie wekte verbanning naar Siberië te riskeren als hij ons binnen liet. Wij drongen dus maar niet aan en dropen af.

Het was al wat later in de avond en na bijna 48 uur op de been waren we toch wel wat moe. We besloten terug te gaan met de metro. Dat betekende terug langs een douanepost en we hadden geen van allen een visum, maar dat moest kunnen want we waren de enigen niet. En inderdaad, op het metrostation stonden tientallen lotgenoten. Er hingen stalen loopbruggen boven het spoor en de perrons. "Vier jaar geleden met schoolreis stonden daar nog soldaten met machinegeweren", zei Nico. "Nu niet meer. Er is toch al wat veranderd." De metro was een mooi ouderwets ding met veel hout. We stapten uit bij de grenspost. Ik moest eerst want mijn Duits was het beste, werd besloten.

Eenmaal aan de beurt schoof ik de douanier mijn paspoort toe. Hij bladerde erin, op zoek naar het stempel van mijn visum. Dat had ik niet. Hij keek me vragend aan. "Ich bin über der Mauer gekletterd beim Brandenburger Tor", zei ik. Hij keek me heel even verbaasd aan, toen keek hij weg en blies even, "pfff". "Wat moet ik hiermee?" zag ik hem denken. Toen schoof hij met de ene hand zijn pet naar zijn achterhoofd en met de andere mijn paspoort terug. Charles stond achter mij. "Dasselbe", zei hij, zijn paspoort aanbiedend. Ik zag de douanier slikken en weer wegkijken met een scheve grijns terwijl hij ons verder woof. Wat hij nu toch weer meemaakte, vier Holländer die speciaal hierheen komen om over de muur te klimmen, hij had nooit gedacht..

De volgende dag bezochten we Oost-Berlijn opnieuw, nu via Checkpoint Charlie. Midden in de stad werden we opnieuw welkom geheten in Berlijn, de hoofdstad van de DDR. De douaniers vergaapten zich aan Eriks briefje van 50 met de zonnebloem.

Charles wilde naar de Potsdamer Platz. Iedereen die we de weg vroegen wist het precies en wees, heel behulpzaam. Onderweg zagen we nog wel wat Nazi-bouw, de swastika's eraf gebikt en hier en daar vervangen door hamer en sikkel. Maar daar aangekomen was er niets, geen gebouwen, alleen een kale zandvlakte. Hitlers bunker gebombardeerd en een wereldoorlog ten einde, zand erover en nooit meer wat aan gedaan want het was meteen opnieuw oorlog, koude oorlog. Het was buitengewoon vervreemdend dat zo'n klinkende naam, zo'n duidelijk begrip bij iedere Berlijner, al zo lang niets meer dan een lap kaalslag was, een zwaar litteken in de stad.

Terug naar de Brandenburger Tor, kijken hoe het bij daglicht was. "Nog geen 24 uur open", wees Charles op de graffiti. Overal langs de muur hoorde je onophoudelijk ting ting ting ting van steenbeitels op beton. Nico vroeg een voorbijganger een foto van ons te maken. Ik bleef opzij kijken in de richting van dat geluid om het nooit meer te vergeten. Daarna moest ik de voorbijganger nog geruststellen dat het niet erg was dat ik niet in de lens gekeken had.

Vlak voor de terugreis wilden we toch nog een paar stukjes muur mee. We reden naar Checkpoint Charlie en stapten uit. Weer overal dat geting-ting van de beitels. Ik vroeg iemand die daar bezig was of ik zijn setje even mocht lenen. Dat mocht, hij was heel vriendelijk en wees hoe ik Stückchen mit Farbe eruit kon bikken.

De Berlijnse muur was veel meer dan iets dat je op school geleerd had. We waren opgegroeid met de Muur als symbool van redeloze machtsuitoefening en staatsterreur. Maar hij was nu echt gevallen, de koude oorlog was over en de menselijkheid had gewonnen. Vanaf nu zou alles beter worden.

Die zondag 24 december 1989 reden we terug. Ik had net de sleutel van mijn nieuwe appartement gekregen en had eigenlijk willen witten, dat weekend, maar er zijn nu eenmaal belangrijker zaken in de wereld. Die kerstavond heb ik nog wel de tapijtresten van de vorige bewoner verwijderd, want het nieuwe tapijt kwam 3e kerstdag. Van witten is het nooit meer gekomen.

woensdag 21 oktober 2009

Sint Maarten & Halloween

Er komt een groepje kinderen het tuinpad op, ze bellen aan, u doet open. De kinderen zingen dan een liedje, ieder voor zich in een eigen toonaard en prestissimo want deze beproeving moet zo snel mogelijk afgeraffeld. Wat er klinkt heeft wel iets van een symfonieorkest dat aan het stemmen is of van freejazz door dilettanten. Niet om aan te horen.

U reageert hierop echter met een dolenthousiast "ooo, wat mooi jongens!" en keert stante pede ampele doses snoep uit. Dat is namelijk de deal.

De schoolfrik in mij zou wensen dat ik de moed had om het anders aan te pakken.
- Nou jongens, dat leek echt nérgens naar. Da's toch geen liedje op deze manier? Daar krijg je niks voor hoor, dat moet wel even beter. Eerst even stemmen dat we op dezelfde noot beginnen. <zingt een la> Siiint..
- <kinderen in koor, onvast> Siiint
- luister naar mekaar jongens, Siiiint
- <kinderen in koor, nu beter> Siiint
- en allemaal tegelijk nu <dirigeert> Sint Maarten..
Waarop dan een redelijke uitvoering van het versje volgt. Want ze kunnen het best, als je het een beetje begeleidt.

"Nou, doe jij maar open dan", zei mijn vrouw, die dat geveinsde enthousiasme veel beter beheerst dan ik en bovendien ook altijd dichter bij de deur is met Sint Maarten.

De realist in mij is echter veel sterker dan de schoolfrik. Halverwege mijn openingszin beginnen sommige kinderen namelijk van schrik heel hard te huilen, anderen gaan schelden of (erger) uitlachen en de begeleidende ouder kijkt mij aan alsof ik een kinderlokker ben en zal dat blijven doen zolang wij hier wonen.

En dan hebben we het nog over een oud-Hollandse gewoonte. Halloween is ook al aan het overwaaien. Dat pak je aan met de methode Fry & Laurie.

zaterdag 3 oktober 2009

Vertraging Bouw Vredenburg door Anti-Hoest-Installaties

De nieuwbouw van Muziekcentrum Vredenburg blijkt te worden vertraagd door opstartproblemen met de antihoestinstallaties in de nieuwe concertzaal.
Plannen voor deze inrichting zijn tot nu toe zorgvuldig geheim gehouden. Loket Diversen kwam ze op het spoor dankzij een anonieme tip van een lezer die betrokken is bij de bouw. De oplossing lijkt echter in zicht, aldus functionaris A. van Vredenburg. A. wilde niet met zijn naam op dit blog, maar na enige aarzeling was hij graag bereid om ons volledig op de hoogte te brengen.

"Vooral voor de musici is dit een e-nór-me vooruitgang. Het gehoest van met name de fossiele abonnementhoudsters was echt een plaag. Artiesten raakten erdoor uit hun concentratie en ik kan u stapels klachtenbrieven van echte muziekliefhebbers laten zien die zich er vreselijk aan ergerden. Tientallen jaren hebben we geprobeerd er iets aan te doen. Gratis hoestpastilles uitgedeeld bij aanvang van de concerten, maar toen bleken die ouwe besjes keihard met de papiertjes te gaan ritselen. We hebben een tijd lang HOESTEN HINDERT in hele grote letters op de wanden geprojecteerd, maar daar trokken ze zich geen ene mallemoer van aan. Een landelijke campagne had ook geen enkel effect. En ze steken mekaar aan hè? Soms heb je een concert waarbij het een kwartier lang redelijk stil blijft, maar dan komt er een zachte passage en dan is er altijd wel ergens iemand die móet en zál kuchen. En dan komt er een hele kudde los. De zaal heeft een heel open akoestiek, maar dat betekent helaas ook dat je álles goed hoort. Ook dat gekuch.

Omroepen kwamen hier ook altijd graag, maar meer dan een radiouitzendinkje kwam er nooit van. Miljoenen zijn er gespendeerd aan dure digitale opnames met de bedoeling om ze op CD uit te brengen, maar dat kon dan nooit vanwege dat stomme gehoest. Heel veel grote namen kwamen hier ook niet meer, daardoor. Dus iedereen was het er wel over eens dat er iets moest gebeuren. Jongeren doen het ook, maar minder. Het probleem is hoofdzakelijk ouwe dametjes, van het slag dat het geen ene reet kan schelen hoe hinderlijk ze zijn. Wij krijgen er daar relatief veel van, voornamelijk uit Bilthoven-Noord. En lang niet allemaal hoor, het is een klein groepje dat het verpest voor de rest. Maar je kunt ze niet weigeren, want ze hebben al 80 jaar een abonnement. Dus we móesten wel drastische maatregelen nemen."

A. neemt ons mee naar een gedeelte van de zaal waar de antihoestvoorziening al operationeel is. Het filmpje toont u een artist's impression. "De risicogroep komt in twee ringen met speciale stoelen. Elke stoel is voorzien van sensoren en een afvoerinstallatie. Bij het minste of geringste kuchje krijgt oma een zachte prop tegen haar snufferd gedrukt, de zgn. muffler, aan een hydraulische arm. Die armen maakten eerst nog wel wat geluid, en dat kon natuurlijk niet. Het heeft de fabrikant een hoop tijd gekost om dat te verbeteren, maar nu zijn ze helemaal geluidloos." A. gaat zitten op een stoel en kucht. Ogenblikkelijk gaat boven zijn stoel een luikje open waaruit al even onhoorbaar een arm flitst die A's kuch smoort in een prop textiel. A. kantelt vervolgens met stoel en al achterover in de wand via een kantelmechaniek, waarbij tevens een andere, lege stoel verschijnt. In een flits zagen we A met zijn benen in de lucht een soort glijbaan afgaan.

Even later treffen we A. een paar verdiepingen lager. "Het wegkiepmechaniek is nu helemaal geperfectioneerd. We verwachten heel weinig protest. Direct euthanaseren bleek ethisch niet haalbaar, maar ze worden goed opgevangen en ze krijgen een drankje dat de afgelopen vijf minuten geheugen uitwist. De meesten hebben sowieso geen korte termijngeheugen meer. Dat is mede de oorzaak van het probleem."

Ook acteurs hebben veel last van hoesten door het publiek. Een aantal toneeltheaters is geïnteresseerd in de Irritating Person Removal Installation, zoals de toestellen zijn genoemd. "We zijn bezig om samen met de fabrikant het systeem aan te passen zodat het gemakkelijker ook in andere theaters geïmplementeerd kan worden. Er is een vereniging opgericht "Vrienden van het Antihoest-theater". Anne Wil Blankers is benaderd om op te treden als beschermvrouwe, zij is goed op de hoogte met de problematiek en ze heeft natuurlijk een enorme goodwill bij het publiek", aldus A.

Mevrouw Blankers bevestigde desgevraagd dat hoesten door het publiek een groot probleem is. "Het is vreselijk storend voor andere mensen en het haalt je uit je concentratie. Vooral 's winters is het heel erg. We hebben de voorstelling wel eens onderbroken en toen het publiek toegesproken, zo van 'en nu iedereen even uithoesten en dan bent u voor de rest van de avond stil'. Dat werkte totaal niet, ze bleven mekaar juist aansteken, en die hele voorstelling werd een klucht. En het is natuurlijk bespottelijk dat je als een schooljuffrouw moet optreden tegen volwassen mensen."

De firma die de installaties leverde was niet bereikbaar voor commentaar, maar is onder andere bekend van installaties in ziekenhuizen waar de patiënt door onderzoeksapparatuur moet worden gehaald. De veiligheid is uiteraard gewaarborgd.

maandag 28 september 2009

Echoklik: precision urban hopper

Dingen op wielen werken alleen op een vlak terrein en dat is schaars. NRC berichtte laatst over Hopping Rotochute, een robotje dat kan springen, ontwikkeld voor US Army. Daarvan vonden we nog geen videobeelden, maar wel van de Precision Urban Hopper (PUH), en dat is net zoiets.

Hij springt over een heel hoog hek, stuitert een paar keer, en rijdt dan verder. "Goh, leuk", denk je eerst. Maar dan komt onherroepelijk de vraag waarvoor het ding gebruikt zal worden. Met een camera erop om te verkennen? Die moet dan wel aan de onder- én de bovenkant, want voor PUH maakt het niet uit of hij op zijn buik of op zijn rug landt, hij rijdt in beide toestanden verder. En dan begint het te dagen. Explosieven! PUH is een zelfmoordrobot! Al kan hij natuurlijk ook vreedzame vrachtjes brengen.

Mulle zandhobbels met stug struikgewas aan de andere kant van het hek zal hij niet gemakkelijk nemen. Daar zijn mieren en andere geleedpotigen nog steeds beter in. Lekker PUH.

Foto: Pandyian onder Creative Commons

zondag 27 september 2009

Echoklik: borstelhaaraandrijving

Creatief geknutsel van de allerbeste soort. Kijk maar!

maandag 21 september 2009

Ludieke streaker

Voormalig collega Craig gaf zijn baan op als International Sales Manager en keerde samen met zijn vrouw terug naar de VS van A om zich te vestigen op Mount Shasta, Californië, alwaar hij een nieuw bestaan vond als reisgids voor ski- en mountainbiketochten.

Op Mount Shasta is ook een amfitheater van de I AM-beweging. Wij hadden daar ook nog nooit van gehoord, maar dat is een groepering die religie en hypernationalisme mengt zoals alleen Amerikanen dat kunnen: God Bless America's kitschpoppenkast.

Actie geeft reactie, ook daar. Kijkt u naar beelden van I AM's praalvoorstelling, tot en met het moment dat Craig's vriend Joel slechts gehuld in een Wibra-onderbroek een expressieve dans doet op de klanken van Schiller's Ode an die Freude, of Freiheit. Dat mag u zelf kiezen.

zondag 30 augustus 2009

Terreur in de etalage

De foto rechts is een etalage van een modewinkel in het centrum van Utrecht, begin van dit jaar. De bivakmutsen zijn een beetje geretoucheerd om de spiegeling van de etalageruit weg te werken en de merknamen zijn onherkenbaar gemaakt, maar verder is er niks aan gefotoshopt. Er staan hier twee terroristen in de etalage, lekker stoer en macho maar onmiskenbaar terroristen. Niemand vond dat eng of aanstootgevend, iedereen liep er gewoon langs. De meeste mensen zal het niet eens zijn opgevallen.

Niet lang daarna noch ver daarvandaan nam ik de foto links. Deze stretch-boerka's bedekken alles en tegelijk verhullen zij niets. Een mooie paradox, op zijn minst, maar wat heeft dit met terreur te maken? Er zijn landen waar vrouwen verplicht zijn zich van top tot teen te bedekken en dat op zichzelf kun je beschouwen als een vorm van terreur. Maar een vrouw die het in haar hoofd haalt om in zo'n land over straat te gaan in een gewaad zoals in deze etalage, kan rekenen op dood door steniging. Als dat geen terreur is, dan weet ik het niet meer.

Etaleurs zijn geen kunstenaars. Etaleurs moeten blikvangers maken, dat is hun taak, en onze blik werd gevangen dus die taak is goed volbracht. Maar net als kunstenaars geven deze etaleurs, bewust of onbewust, een weerspiegeling van de tijd waarin we leven. Of dat in deze twee gevallen ook de bedoeling was is niet bekend. Ik zie het er in en ik zal de enige niet zijn, maar oordeel vooral zelf.

Ik meen echter zeker te weten dat de ontwerpster van dit kledingstuk voor peuters zeer beslist niet de bedoeling heeft gehad om een bomgordel te ontwerpen. Toch zie ik die er in en ik ben niet over één nacht ijs gegaan met deze foto: diverse andere mensen, allemaal nette, aangepaste en respectabele burgers, zagen het ook. Uit zichzelf. We vroegen ons nog wel af of deze stootkussentjes ook echt zijn bedoeld als stootkussentjes want een peuter die voorover valt landt meestal niet op de buik maar op de handjes en de knietjes, maar verder, nee, duidelijk en onmiskenbaar een bomgordel.

Of de ontwerpster misschien onderbewust een bomgordel in het ontwerp heeft verwerkt is nooit met zekerheid te zeggen. Men ziet het er gemakkelijk in, dat is wél aangetoond. We kijken er nog wel van op, maar we houden blijkbaar ook moeiteloos rekening met de mogelijkheid.

Of nu de terreur zo steels onze gedachtewereld insluipt, of dat die daar al latent aanwezig is en weinig impuls nodig heeft om naar voren te komen, dat is voer voor psychologen en daar doe ik verder geen uitspraken over. Feit is wel dat het zogenoemde islam-terrorisme in de afgelopen decennia iedere week weer een aantal maal het nieuws haalde en we kunnen er van uitgaan dat dat voorlopig zo blijft. Ik denk dat het onze gedachtewereld onwillekeurig beïnvloedt en ik denk dat je een deeltje van die invloed terugziet in deze etalages.

De boodschap? Stomp niet af.

donderdag 13 augustus 2009

Kijkcijferkanon

UPDATE 21-2-2010: Danny Trubert is sinds eergisteren voortvluchtig.

Onze sitemeter wijst aan hoeveel bezoekers zich melden aan Loket Diversen, en hoe ze hier komen. Wat blijkt? De Scheveninger Danny Trubert, die we twee jaar geleden bespraken in dit artikel over verdachtenbescherming zorgt nog elke week voor veel kijkcijfers. Wie hem googelt krijgt Loket Diversen bovenaan. Dat is geen opzet, dat is bij toeval zo ontstaan. Nu vind je van alles & nog wat bij Loket Diversen, maar een sensatieblog willen we niet zijn. Echter wie zoekt willen we wel helpen.

De toen 16-jarige Danny is op 18 oktober 2007 veroordeeld tot een jaar jeugddetentie en tbs, voor een steekpartij die fataal afliep voor de 25-jarige Pascal Triep. We tekenen hierbij aan dat TBS de enige manier is om iemand letterlijk levenslang in detentie te houden. Zo werkt TBS.

Een filmpje van de momenten na de steekpartij, gemaakt met een mobieltje door een buur en gepost op Geenstijl, zorgde voor veel ophef en stemmingmakerij. Nog steeds is dat filmpje daar te vinden en ook daar zorgt het blijkbaar nog steeds voor hoge kijkcijfers: je moet eerst reclame bekijken voordat je het filmpje te zien krijgt. Reclame voor de Staatsloterij, wrang genoeg, want de kans dat je een mes tussen je ribben krijgt is immers vele malen groter dan de kans op de hoofdprijs in de Staatsloterij.

Maar goed. U kwam voor dat filmpje? Via AD is het nog steeds niet meer te zien. Via GeenStijl nog wel, nog steeds voorafgegaan door reclame. Meer zeggen we niet.
Foto van Flickr user 710928003, gebruikt onder Creative Commons licentie

zaterdag 8 augustus 2009

Vakantiefoto's Crisis 2009

Boris en Annemiek moesten hun jaarlijkse trektocht downsizen..een mini met een mini-caravan erachter.. en Kees en Mien hebben een gratis standplaats voor hun camper gevonden, met winkels in de buurt, lekker in het zonnetje en toch mooi uit de route van de surveillanten. Proletarisch Camperen
(klik erop voor een groter plaatje)

maandag 3 augustus 2009

Diervriendelijk veevervoer

Dat vee nog altijd onder erbarmelijke omstandigheden krankzinnig vaak en langdurig wordt vervoerd is allang geen nieuws meer. Terwijl het zo makkelijk anders kan. Het principe is heel eenvoudig: laat het dier al etend, in zijn eigen tempo, wandelen naar de plaats van bestemming.

Eerst graasvee. Men neme flink veel rollen graszoden (figuur 1) Figuur 1: Flink wat rollen graszodenop een vrachtwagen of (beter) op een bakfiets (in verband met het milieu). Plaats nu het dier met de voorzijde richting bestemming en rol de graszoden uit in diezelfde richting, één voor één, aansluitend en in elkaars verlengde.

Het dier zal nu automatisch het aldus uitgerolde pad al grazend gaan volgen (figuur 2), mits natuurlijk gewaarborgd dat ófwel het zodengras veel lekkerder is dan enig naburig gras, ófwel dat dit laatste er niet is.

Tip: bij voldoende lange trajecten kan men eerder gegeten en weer aangegroeide zoden van reeds afgelegd traject ophalen en hergebruiken. Dat scheelt zoden en zet dus zoden aan de dijk.Figuur 2: Het graasvee loopt zelf in de gewenste transportrichting

Voor varkens neemt u doorgedraaide appels, wat altijd nog gezonder is dan de etensresten van Van Der Valk die u via uw schnitzeltje weer binnenkrijgt. Het voordeel van hergebruik geldt hier niet, maar doorgedraaide appels kosten bijna niets. De appels legt u uiteraard in een "kleinduimpjespoor" in de juiste richting.

Voor pluimvee strooie men overtollig plantenzaad en ander regulier kippenvoer in de transportrichting. Van belang is hier dat men een route kiest waarlangs een maximumsnelheid van 50 km/u niet overtreden kan worden zonder de overtreder een wandelende nier te bezorgen - wij doelen hier op slecht wegdek (België!) en hoge verkeersdrempels om de 50 meter. Anders riskeert men met name in de vroege uren voor de ochtendspits te veel doodgereden kippen. 's Ochtends vindt u immers altijd de meeste dierenlijken langs de weg? Die zijn dan namelijk een uurtje eerder doodgereden door amateur-autocoureurs, werkzaam in sectoren waar men vroeg pleegt te beginnen: de bouw, managementconsultancy, en dergelijke.

Een onmiskenbaar gunstig neveneffect van deze methode van veetransport is daarenboven de ongemeen onthaastende werking ervan. U keert terug naar een natuurlijk tempo.

zondag 12 juli 2009

Echoklik: automobilisten kunnen nog wel wat leren van mieren

Worden mieren een meme? (Wat is een meme? Net zoiets als een buzzword maar dan wat serieuzer.) We hadden het eerder deze week al over mieren, ter zelfde tijd werd in The Economist betoogd dat automobilisten nog wel wat kunnen leren van mieren. Als auto's onderling hun plaats en snelheid zouden communiceren en hun eigen snelheid daarop zouden aanpassen zou dat de doorstroming aanzienlijk bevorderen.

Daar zit wat in, maar automobilisten denken alleen maar aan zichzelf terwijl mieren helemaal niet denken maar doen, volledig ten dienste van de kolonie.

Uw verslaggever deed een duit in het zakje, en kreeg zowaar enige bijval. Zoek naar RolfBly in de reacties.

donderdag 9 juli 2009

Boek(vormig tijdschriftartikel): Emergence

Wat hebben mierenkolonies, hersencellen en internet met elkaar gemeen? Het zijn alle drie voorbeelden van het verschijnsel dat uit een massa simpele elementen iets kan ontstaan dat zich collectief veel intelligenter gedraagt dan de individuen in de massa ooit zouden kunnen. Dat heet emergence, opkomst, omdat de organisatie van onderaf uit de massa komt, en niet van bovenaf door een centrale macht wordt opgelegd.

Dit alles wordt haarfijn uit de doeken gedaan in het gelijknamige boek van Steven Berlin Johnson, van wie we eerder ook The Ghost Map bespraken. Emergence verscheen overigens al in 2001. We bespreken het hier omdat we er in de komende tijd naar zullen terugverwijzen, niet omdat we actueel willen zijn.

Een greep uit de inhoud. Een enkele mier weet maar bar weinig, maar een mierenkolonie is een strak georganiseerd organisme. Op bezoek bij een mieroloog leren we dat mieren communiceren via geursignalen, ook wel feromonen, en dat ze een simpele maar doeltreffende instructieset kennen. Je ziet een vuilstortplaats ontstaan in een uithoek van de kolonie, zo ver mogelijk van het centrum vandaan. De individuele mier herkent afval en weet: "afval moet ver weg" en ze communiceert met haar collega’s de plaats die goed ver weg is. Maar in een andere uithoek van de kolonie onstaat een berg mierenlijkjes. De mier weet dus ook: "dooie mier moet ook ver weg, maar is geen afval".

Telefoonmaatschappijen hebben decennia lang geworsteld met wat bekend staat als het handelsreizigersprobleem: je moet langs een aantal steden, knooppunten in telefoonnettaal, maar via de kortst mogelijke route. Met meer dan een handvol steden wordt het aantal mogelijke routes al snel zó groot dat er niet meer tegenop te rekenen valt. De oplossing bestaat nog niet zo lang. Je stuurt een flink aantal pakketjes lukraak het netwerk op. Die pakketjes zoeken een weg en, belangrijk, sturen informatie over hun route en hun reistijd terug naar de startplaats. Vervolgens geef je die informatie mee aan een nieuw salvo pakketjes, die zoeken opnieuw hun weg. Dat herhaal je een aantal keer. Op die manier ontstaan er als het ware geursporen langs de meest efficiënte routes, hoe sterker de geur, hoe efficiënter de route. Dit systeem past zich bovendien automatisch aan wanneer de omstandigheden veranderen, bijvoorbeeld bij congestie.

Die geursporen, daar gaat het om. Internet is er groot mee geworden. Johnson haalt Slashdot aan als één van de eerste blogs waar je berichten kon filteren op het aantal reacties dat erop kwam. Lees uitsluitend de berichten met 5 of meer reacties en je hebt de belangrijkste te pakken. Op dezelfde manier werkt Amazon: "lezers die dit boek kochten, kochten ook deze andere boeken". De knop "soortgelijke sites" in Firefox is net zoiets, en natuurlijk Twitter. Dat bestond nog niet toen Emergence verscheen, maar de principes van Twitter worden er al wel in beschreven.

Emergence verscheen om en nabij 9/11, het is geschreven voordat de dotcombubbel uiteenspatte. Je kunt dus gerust stellen dat Johnson behept is met een heldere kijk op de toekomst. Verfrissend en ook heel leuk is dat hij van alles en nog wat onderzoekt, hij kijkt over het hele gamma van wetenschappen heen en pikt er dingen van zijn gading uit.

Toch is Emergence geen meesterwerk zoals The Ghost Map dat wel is. Dat komt doordat Johnson te vaak aan name dropping doet zonder uit te weiden wat die naam nu precies heeft bijgedragen aan het betoog. Die zou je dan even willen googelen, maar het leven is al gefragmenteerd genoeg. Ik wil het volledige verhaal in dat boek lezen en mijn concentratie niet onderbreken met gegoogel, hoe nuttig dat ook moge wezen. Het boek wordt er beduidend slechter leesbaar van en ook nodeloos gedateerd. Maar neem dat dan maar voor lief, want dit boek mag u eigenlijk niet missen. Voor zover we konden nagaan is het niet vertaald in het Nederlands.

Uitgebreide recensies zijn er van The Guardian en meer dan 80 op Amazon, waar iemand terecht opmerkt dat Emergence leest als een tijdschriftartikel.

Emergence: the Connected Lives of Ants, Brains, Cities, and Software, Steven Johnson, Penguin Books, 2001, ISBN 978-0-140-28775-2
de afbeelding is van Flick gebruiker Pandiyan, gebruikt onder een Creative Commons licentie

dinsdag 7 juli 2009

PLoS: chimpansees betalen voor sex

Gezaghebbend en gratis: de Public Library of Science. Lees bijvoorbeeld hoe chimpansees met vlees betalen voor sex. De onderzoekers hebben 22 maanden lang een groep in het wild levende chimpansees gevolgd. Onafhankelijke chimpanseevrouwen copuleren significant vaker met chimpanseemannen als ze daar vlees van krijgen. De onderzoekers beschrijven het als een win-win-situatie: de mannen hebben vaker een succesvolle paring, de vrouwen verhogen hun voedselinname zonder dat ze daar zelf de risico's van het jagen voor hoeven te nemen. De soort is er duidelijk bij gebaat.

Tot zover de sex. Het stond boven deze post omdat het oog eraan blijft haken. Of u daar nu bent ingetuind of niet, wees welkom en lees vooral verder.

Want belangrijk van PLoS is dat er, net als bij Wikipedia, aan wordt bijgedragen op vrijwillige basis en iedereen mag naar hartelust stukken en plaatjes kopiëren zolang de bron maar wordt vermeld.

Zo ziet de toekomst van kennis er uit. Het boek zal niet verdwijnen, maar samenvattingen en artikelen worden beter toegankelijk. Filter artikelen op "meest bekeken" en je kunt geïnformeerd over de meeste dingen meepraten. Alleen de juweeltjes die niet de aandacht van de massa trekken merk je dan niet op. Dat kan een nadeel zijn.

Waarom zou je nog een krant lezen? Omdat PLoS oneindig veel meer leesvoer aanlevert dan een normaal mens verstouwen kan, en een krantenredactie de krenten voor je uit de pap pikt. Maar hoe doet die redactie dat? Door persagentschappen en buitenlandse media af te grazen naar pakkende kopjes. Wat min of meer dezelfde filtering is als "meest bekeken". Volg een paar blogs met een paar RSS feeds en je ziet nieuws over internet hoppen en vroeger of later dan ook in de krant verschijnen.

Papier leest lekkerder. Dat wel.

donderdag 18 juni 2009

Echoklik: foto's Russische kerncentrale

Ilya Varlamov is een Russische blogger die bij wijze van uitzondering foto's mocht maken in een Russische kerncentrale. Let vooral op de controlekamer, en dan met name op de hoeveelheid knopjes en metertjes. En wat als iemand een metertje mist, of net een verkeerd knopje indrukt? "Ongeluk is veroorzaakt door een menselijke fout", zie je dan in de media. We moeten er niet aan denken.

Rusland exporteert kerntechnologie. Naar Iran, onder andere.

Maar goed. We vonden ook Varlamov's originele blogpost. Het gaat om de kerncentrale van Desnogorsk-Smolensk, dat ligt ongeveer 250 kilometer ten westen van Moskou. Van bovenaf is hij ook zomaar te zien. Plak de link van Varlamov's blog in Google Translate en je krijgt de hele pagina met foto's en al in het Nederlands. Machinaal vertaald Nederlands weliswaar, maar globaal prima te volgen. Leve Google.

maandag 8 juni 2009

Niek en Geurt analyzeren een opruiende tekst

- Hierzo:
"We moeten niet terugdeinzen om dit vuur van het onfatsoen, de schaamteloosheid, het opportunisme, de regelrechte haatdragendheid en de ongehoorde perfiditeit met vergelijkbaar vuur te beantwoorden."

Wie spreekt hier en waar gaat het over?
- Mmm .. 's zien. Een donderpreek. Savonarola? Bestond het woord opportunisme al, in de 15e eeuw? Denk 't niet. eh.. Wilders? Nee, valt ook af. Zelfde woord, hehe, te moeilijk voor de doelgroep zeg maar.
- Niet slecht. Warmer, al.
- Een religieuze fanaat, is hier aan het woord. Maarreh, "onfatsoen"? Hoor je moslimfundo's ooit het woord onfatsoen in de mond nemen? 's Te subtiel denk?
- Ík zeg niks meer.
- Een griffo! Ja een griffo. Kristen Unie, die hoek. Ja toch?
- ..warmer..
- Mooie zin toch ook wel, als je het zo leest. Geert Mak?
- Nee
- Seth Gaaikema?
- Nee
- Freek de Jonge?
- Nee. Nee, kouder. Nee, zal ik het maar zeggen dan?
- Neeneenee, ik was al warm. Eh, fuk, een griffo... "We moeten niet terugdeinzen"...'t proeft een beetje studentikoos. Wacht! Maarten 't Hart! Ja! Ja Maarten 't Hart, dat moet 'm zijn, ja toch hè?
- Bravo! Knap hoor. Maar waar het over gaat, dat raad je nooit.
- Vast over iets lulligs. Toen over Lucia de Berk was hij de beheerste redelijkheid zelve, nee dit is iets anders. Hij parodieert.
- Heel goed. Het gaat over een woekerend onkruid in zijn moestijn, de witbol. In NRC weekblad, afgelopen weekend.
- Is dit eigenlijk geen haat zaaien dan, wat-ie doet hier?
- Nee joh, satire is geen haat zaaien. Dat is gelach oogsten!

bronnen: NRC weekblad, 6-12 juni 2009. De foto is gemaakt door Rob Dekker, gebruikt onder een creative commons licentie. Een grotere versie vindt u hier.

zaterdag 9 mei 2009

Bonnetje

De Amsterdamse dorpszender AT5 had donderdag een geinig filmpje. Waaruit blijkt dat het zorgeloos parkeren is als je uit de juiste familie komt.

Pieter van Vollenhoven ging even wat kopen in de hoofdstedelijke koopgoot voor voetbalvrouwen, maar had z'n wagen blijkbaar niet volgens de regels geparkeerd. Twee parkeerwachters zijn al doende een bonnetje te schrijven, maar zien daar vanaf na interventie van een snor uit het gevolg van Van V.

En dan nog iets anders, waar ik in de nasleep van 'Apeldoorn' niemand over gehoord heb: de Oranjes, die na de introductie van Máxima toch al gebukt gaan onder duizelingwekkende populariteitscijfers (geniale zet van Bea), kunnen van nu af aan op nog meer sympathie van het volk rekenen. "Die zijn we voorlopig nog niet kwijt," zei de knarsetandende republikein en schonk nog maar eens een oranjebitter in.

vrijdag 24 april 2009

De etymologie van echoklik

Het predikaat Echoklik is voor stukjes op Loket Diversen die verwijzen naar een interessante weblink. Echo, omdat het herhaald wordt, en klik omdat je alleen maar hoeft te klikken.

De term echoklik is ontleend aan het onderwerp echolocatie, plaatsbepaling met behulp van geluid. Dolfijnen en walvisachtigen gebruiken het: je maakt een klikgeluid en je luistert naar de echo die er van terug komt. Op die manier weet je waar je bent ten opzichte van een ander object.

Aan de Echokliks op Loket Diversen kunt u zien waar wij staan ten opzichte van de rest van de wereld en het web. Hoe toepasselijk.
Foto (gespiegeld) van Ryan McD, gebruikt onder een Creative Commons licentie

donderdag 23 april 2009

Echoklik: Breinbesturing

Met gedachtenkrachten een balletje laten zweven. Het kan. Het ziet eruit alsof je je bluetooth-oortje verkeerd draagt, maar het is een ding dat je hersengolven detecteert. Door te concentreren - maakt niet uit waarop - laat je een blower een pingpongbal in een buis harder omhoog blazen. Hoe harder je concentreert, hoe hoger. Ben je afgeleid, valt-ie naar beneden.

Hier zien we iets in de kinderschoenen staan. Sla op in het mapje "Over 10 jaar kijken hoe ver het dan is".
Uit de Washington Post via Slashdot

woensdag 15 april 2009

Zeer Zorgwekkkende Stoffen

Vandaag in de mail afkomstig van een elektronicadistributeur:

In oktober 2008 kondigde de European Chemicals Agency (ECHA) de eerste partij aan van de Zeer Zorgwekkende Stoffen (SVHC) onder de REACH voorschriften (Registratie Evaluatie Autorisatie – en restrictie van – Chemische producten). REACH beschouwt stoffen als zeer zorgwekkend als zij kankerverwekkend, mutagenisch of toxisch voor reproductie zijn.

Een curieuze mengeling van emoties overkwam mij toen ik dit las. Hilariteit en afgrijzen vanwege de slechte vertaling: wat is toxisch voor reproductie? Dat het giftig is als je er een kopietje van trekt, of dat je er mismaakt nageslacht van krijgt? Kondigde de eerste partij aan. Je ziet het voor je: "Hooggeëerd publiek! Helemaal uit het Verweggistan van de Enge Spullies, speciaal voor u ingevlogen, ja kosten nog moeite zijn gespaard... uw warm applaus voor... <snaredrumroffel> De Eerste Partij ZEER ZORGWEKKENDE STOFFEN!!

Hilariteit en afgrijzen dus, maar ook nieuwsgierigheid, want waar gaat het over? Enfin, kijk zelf maar, een verzameling vergif. Nederland heeft ook wat ingediend voor het lijstje: musk xyleen, gebruikt in zeep en cosmetica, is kankerverwekkend en niet biologisch afbreekbaar.

Dat zijn geen grappen. Dus toch bedankt, Farnell. Voor schappelijk geprijsde vertalingen naar goed Nederlands kunt u zich melden bij Loket Diversen.


Bronvermelding: het plaatje is van Joe Pitz, gebruikt onder een Creative Commons Licentie. Het citaat is uit een mailing van de firma Farnell

zondag 22 maart 2009

Inktank biedt gratis schrijfadvies

Op vrijdag de dertiende maart werd Inktank gelanceerd. Een citaat uit het persbericht:
Terwijl de coalitie ruziet, slaan negen jonge Amsterdamse tekstschrijvers / journalisten vast de handen ineen en beginnen een gratis tekstadviesbureau. Wat heeft Nederland in crisistijd nodig? Betrokken burgers die er - gezellig, ouderwets - met zijn allen de schouders onder zetten, de handen uit de mouwen steken, hun baksteentje bijdragen aan het nostalgische klinkerweggetje naar voorspoediger tijden dat we samen zullen moeten aanleggen.

We werden op Inktank geattendeerd door co-auteur Floris Dogterom. Hij is mede-oprichter. Wij vroegen hem:
Inktank werkt gratis. Een opmerkelijk idealistische geste in deze crisistijd. Hoe komt dat zo?
Floris: Ach, we kennen elkaar allemaal van de Amsterdam Weekly/Time Out. 5 van ons hebben geacteerd als de Desperate House Writers, waarin we voor de Weekly methoden hebben beproefd om aan de man/vrouw te komen. Dit is weer zo'n ludiek dingetje. Gewoon, leuk om te doen.
Inktank houdt spreekuur in De Nieuwe Anita, dat is een podium voor niet-alledaagse acts en films. Hoe zit dat? Verwacht DNA wat extra baromzet op de slappe maandagavond? Hingen jullie daar toch al vaak rond? Wordt er stiekum gehoopt op een spinoff van betaalde klussen?
Floris: het is dus gratis en ja, we hangen daar al vaak rond. Qua spinoff: dat is iets voor heel veel later. Bovendien: we verdienen allemaal ons geld al met schrijven & redigeren, al dan niet fulltime.

Nog niet eerder in de geschiedenis werd er door zo veel mensen zo veel geschreven, dus er is in potentie een gebergte aan werk voor Inktank - een goed geschreven tekst leest gewoon lekkerder, immers.

We wensen Inktank veel succes.

woensdag 18 maart 2009

Broodje jongeijsbeerkroket

Het 'ach gut'-gehalte was weer eens hoog op/in de journaalbeelden van de ijbeertjestweeling die de buitenruimte van hun gevangenis in Ouwehands Dierenpark weer in mochten.

Om een en ander in perspectief te plaatsen verdient het aanbeveling om in het restaurant van de dierentuin broodje jongeijsbeerkroket op het menu te zetten, opdat ouders in de gelegenheid gesteld worden om hun kroost het verschil met een kalfskroket eens haarfijn te kunnen uitleggen.

Naschrift op 22 maart: het kleinste van de twee ijsbeertjes is gisteren overleden. De doodsoorzaak is nog onbekend.

dinsdag 17 maart 2009

Echoklik: USB vinger

Een man met een USB stick in zijn vingerprothese, waar bovendien door hemzelf geschreven software op draait, uiteraard onder Linux. James Bond meets Johnny Mnemonic. Een Hoax? Zo te zien toch niet.

Het is weer eens wat anders dan een tattoo.

dinsdag 10 maart 2009

Echoklik: Placebo

Placebo's zijn nepgeneesmiddelen (wist u al) en het leuke is dat ze verrassend vaak blijken te helpen. Zo is wetenschappelijk bewezen dat dure placebo's beter werken dan goedkope. Dat onderzoek won vorig jaar een Ignobelprijs.

Een mooi overzicht van de vorderingen op dit gebied vindt u op EmedExpert. Een greep: een nep-operatie van de knie, waarbij alleen maar een snee wordt gemaakt en weer dichtgenaaid, heeft evenveel effect als een echte operatie. Een placebo-pijnstiller werkt net zo goed als 8 mg morfine. Er is acupunctuur om vruchtbaarheid te bevorderen, maar nep-acupunctuur geeft zelfs meer kans op zwangerschap dan een "echte" behandeling.

Grote pillen werken beter dan kleine, injecties werken beter dan pillen, apparaten beter dan injecties. Hoe imposanter, hoe beter. Het is dus een kwestie van geloof. Er schuilen meer krachten onder de schedel dan we ons bewust van zijn.

via Neatorama

maandag 9 maart 2009

Echoklik: het gezicht van Brad Pitt als Benjamin Button

Computer FX, voluit Computer Generated Effects. Films als Lord of the Rings en de Harry Potter serie staan er bol van. Op TED vertelt goeroe Ed Ulbrich in 18 meesterlijke minuten hoe het gezicht van Brad Pitt virtueel is bewerkt voor de film The Curious Case of Benjamin Button.

Hij vertelt een verhaal van pioniers, van doelbewust op weg naar de witte vlekken op de kaart. De technologie die nodig was voor dit project bestond nog niet toen Ulbrich meedong naar de opdracht. Toen hij die opdracht ook kreeg moest hij overgeven van de stress.

Stap 1 was, zegt hij: toegeven dat je een probleem hebt. En dan tóch ijzerenheinig volhouden, en gewoon nieuwe dingen uitvinden stomweg omdat er geen andere uitweg is. Het getuigt van moed om zo'n sprong in het duister te wagen. Non-native Amerikanen stammen af van immigranten, van gelukszoekers, van mensen die huis en haard verlieten om aan het andere eind van de wereld hun geluk te zoeken. Zien we een patroon? Voor de film Happy Feet zijn ook de nodige nieuwigheden uitgevonden, dat waren Australiërs - hetzelfde slag mensen?

Aan Benjamin Button is twee jaar lang door 155 mensen gewerkt. Neem even aan dat die mensen (slechts) modaal betaald zijn en dat loon 75% van de kosten uitmaakt, dan kostte dit pionierswerk, uitsluitend de Computer Generated Special Effects dus, ruim 17 miljoen Euro. De rest van de film, het script, de regisseur, de acteurs, het licht, de kabels, de catering, en zo voort en zo voort, is nog niet eens meegerekend.

En dat kan omdat mensen een avondje naar de bioscoop gaan, of een DVD'tje kopen.

There's no business like show business.

dinsdag 24 februari 2009

(niet a)Theïstische (brievenbus)reclame, deel 3

Het is zover, binnenkort kunt u creationistische propaganda in uw brievenbus verwachten. De campagne ging op 19 februari van start in - jawel - Urk. Onze blik glijdt over teksten als "evolutie-dogma", enfin, men hangt weer met zijn volle gewicht aan de wijzers van de klok.

Het andere kamp roept op om de folder terug te sturen naar zijn schepper(s). Het is een idee, maar oordeelt u vooral zelf. Wij citeren in dit verband nog even Abram de Swaan:
ik ben te ongelovig om mijzelf als ongelovige te afficheren
Religie en atheïsme verschijnen regelmatig aan Loket Diversen, kijk maar!

maandag 23 februari 2009

Discriminatie op het eerste gezicht

Je uiterlijk weerspiegelt je persoonlijkheid en bepaalt daarom de indruk die anderen van je hebben. Op Princeton University is dat weer eens wetenschappelijk onderzocht. Het plaatje hiernaast toont een gezicht dat is gemorft. Verticaal meer of minder dominant, horizontaal minder of meer betrouwbaar.

Betrouwbaar? Ja, betrouwbaar. Vreemd! Redelijkerwijs kun je betrouwbaarheid alleen maar beoordelen op iemands doen en laten. Gij zult niet discrimineren op grond van enig uiterlijk kenmerk. Dat hebben we zo geleerd, daar geloven we in. Toch?

Het deed me denken aan het Monster van het Laakkwartier. Hij was ultra-rechts angehaucht, diende onder andere als lijfwacht van Janmaat, de voorloper van Wilders. Op koopavonden zag je hem in de Spuistraat, klappen uitdelend aan zijn maten. 2 meter 20 lang en zijn haarimplant begon direct boven zijn nogal geprononceerde wenkbrauwboog. Een reus met een kop als een Neanderthaler. Daar kan hij natuurlijk niks aan doen (dus je mag hem daarom niet discrimineren) maar dat uiterlijk in combinatie met zijn gedrag (waar hij wel degelijk iets aan kon doen) maakte hem wel angstaanjagend.

Dat was 25 jaar geleden. Hij heeft inmiddels een dochter en is zijn wilde haren kwijt, misschien. Door de wijkende haarlijn is het voorhoofd een paar centimeter hoger dan toen, viel me op.

Fysieke kenmerken spelen wel degelijk een rol in het onderscheid dat je maakt. Discrimineren betekent letterlijk onderscheiden. Iedereen doet het. Je ontkomt er niet aan. Dus dat daar onderzoek naar wordt gedaan lijkt me zinvol.

Die vorsers in Princeton lopen wel enig risico op misverstanden. Als zes miljard mensen op het eerste gezicht oordelen dat Pietje het uiterlijk van een engel heeft kan Pietje nog steeds een ontstellende gluiperd wezen, immers. Of vice versa. Alexander Todorov, die het onderzoek leidt, lijkt dat risico te onderkennen. "We zien overeenstemming in eerste indruk die mensen zich vormen van het gezicht van een ander individu", zegt hij, "dat zegt niets over de juistheid van die indruk, al is een kern van waarheid zeker niet uitgesloten. Vooral bij het beoordelen van dominantie".

We hebben ons eerste oordeel klaar in een oogwenk - letterlijk. Vermoedelijk had Oermens daar ook al gemak van. We kunnen het daarna wel bijstellen, gelukkig. En het het gezicht en de ogen zijn de spiegel van de ziel. Dat is geen nieuws, eigenlijk.

(wordt vervolgd)

Dit is deel één van een miniserie over gezichten.

donderdag 12 februari 2009

(a)theïstische busreclame, vervolg


Of er nu wel of niet atheïstische leuzen op het openbaar vervoer komen is nog onduidelijk, maar de campagne heeft inmiddels wel een eigen website en God Voor Dommen nodigt u uit om beeldmateriaal van religieuze reclame in de openbare ruimte aan te leveren.

Wij hadden iets dergelijks ook al opgemorken.

Vroeger was er geen internet. Toen moest je eerst infiltreren bij de media als je je mening aan een breed publiek kwijt wilde. Toen wisten we dat de samenleving polariseerde. Nu staan Creationisten en Evolutionairen tegenover elkaar, maar zijn het er genoeg om van polarisatie te spreken? Evolution levert 188 miljoen treffers tegen Creationism slechts 3 miljoen, op Google. Het staat wel aardig. Maar het zegt niets.

In de rij bij Loket Diversen wordt u geacht de mening en opvatting van uw medemens te respecteren, voorzover u daarmee geen rabiate nonsens omarmt. Wij zien geen reden om te geloven in God, maar wij vinden dat idee van Jezus van Nazareth zo gek nog niet, om de andere wang toe te keren wanneer de ene geslagen wordt. Hadden die Israeli's dat nou ook eens gedaan, dan had dat een hoop dooien gescheeld, in Gaza. Om maar wat te noemen.

Wordt vervolgd.

woensdag 11 februari 2009

Echoklik: Sam de Koala

Sam de Koala, de brand overleefd, drinkt water van de brandweerman.

..ontroerend..

woensdag 4 februari 2009

Irriteerlinks

Loket Diversen presenteert de Top 3 van Meest Irritante Links

Op Nummer 3 De Volkskrant. Omdat er namelijk altijd wel ergens een vormpje in een alarmkleur met snelle bewegingen je aandacht probeert te trekken. Overleven op adverteerders, akkoord, maar dit is geen knieval voor de commercie meer, dit is lezers treiteren. De Volkskrant is een kutkrant, zong Joop Visser al. De website is niet beter.

Op nummer 2: sites die een popup heenzetten over de tekst die je wilt lezen. Er zijn er al veel te veel van, we geven geen link.

Overigens kunnen Firefox-gebruikers zich tegen 2 en 3 inenten met een plug-in genaamd Adblock Plus Dat surft een stuk rustiger.

Op nummer 1: Forbes. Slechts met bovenmenselijke zelfbeheersing kunnen we beschaafd blijven over deze site. Forbes is oppervlakkig op zo'n opdringerige, agressieve manier dat het stupide is en arrogant tegelijk.

Oordeel zelf. In de kantlijn begint een video'tje met geluid te spelen zonder dat je daarom vraagt. Maar nog veel erger zijn de lijstjes, zoals web celeb top 25, met ranzige roddelmuskiet bovenaan, of luchthavens met de meeste vertraging. Je krijgt een plaatje met een tekst, maar voordat je die tekst goed en wel hebt kunnen lezen wordt automatisch doorgebladerd naar het volgende nummer in het lijstje. Wat je ook maar half kunt lezen voordat opnieuw automatisch wordt doorgebladerd. En voordat je doorhebt hoe je dit mechanisme kunt bedienen ben je een maanddosis irritatiehormoon en een paar minuten verder.

'Kijk dan niet', zult u zeggen, 'klik dan weg'. Ja en nee. Ja, wij behoren sowieso niet tot de doelgroep van Forbes want we zijn geen world business leaders en willen het ook niet worden. Maar nee, want we willen toch weten wat er in de wereld aan de hand is.

Loket Diversen is geopend voor aanvullingen op deze lijst. Reageer via de link onder dit artikel.

woensdag 28 januari 2009

Echoklik: Atheïstenbusreclame nu ook in Nederland

Er is waarschijnlijk geen god. Durf zelf te denken. En geniet van dit leven!

In Londen reden al enige tijd bussen rond met een dergelijke tekst en dit initiatief wordt nu overgenomen door drie humanistische organisaties in Nederland.

Loket Diversen steunt dit initiatief. Daarom posten we dit bericht. Laten we dat vooral duidelijk stellen.

Maar vanwaar dat voorbehoud? Waarschijnlijk is er geen god. Maar helemaal zeker weten doen we het niet en mocht aan de hemelpoort blijken dat we het mis hadden, dan hebben we toch niet helemaal verkeerd gegokt en hoeven we hopelijk niet naar de hel, zoiets? Het is een gedachtegang die valt in de categorie beter geen fiets dan helemaal geen fiets.

De tekst op de Londense bussen luidt there's probably no god. Now stop worrying and enjoy your life. De humanisten vonden "maak je geen zorgen" blijkbaar te frivool en maakten er "durf zelf te denken" van. Goed advies en goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan. Maar waarom toch altijd weer dat belerende toontje, dat vermanende vingertje? Ik hoor een donderpreekdominee, alleen deze is atheïst. En trouwens, wie zegt dat mensen die in God geloven niet zelf durven denken?

Dan de zinsnede "stop worrying" van de Britse tekst. Er zijn mensen die in God geloven, juist omdat Hij ze van hun zorgen bevrijdt. Althans, dat zeggen ze. Zo had ik een tante die al haar zorgen "bij de Here kon brengen", waarbij mijn oom dan placht op te merken dat ze die dan ook eens bij Hem moest laten liggen.

Goede slogans zijn razend moeilijk en een slagzin voor een genuanceerde mening is een contradictio in terminis.

Staat hij er nog, op de gevel van het Leger des Heils aan de Prinsengracht in Den Haag, die grote neonreclame met de tekst "..en Tóch heeft u God nodig"? Telkens als ik daar langs reed op de fiets of in de tram moest ik onwillekeurig die zin in mijn hoofd herhalen, met de klemtoon op de juiste plaats: en Tóch ... Terwijl ik daar toch echt niets van geloof.

De tekst op de bussen mag dus wat minder wollig en wat lichter. Loket Diversen, ook voor al uw antireligieuze leuzen:

God bestaat niet. Geniet van het leven. Heb respect, dat helpt.

Hier geloven wij in.

Amen.

Op de valreep kunnen we melden dat de SGP zoals te verwachten fel tegen de busreclame is. Zij vraagt retorisch of van buschauffeurs wel mag worden verlangd dat zij een vervoermiddel besturen met een atheïstische reclame erop. Dat de bond tegen het vloeken adverteert in treinstations moeten reizigers en NS-werknemers zich blijkbaar maar gewoon laten aanleunen, van de SGP. Maar goed, SGP-aanhang krijgt elke zondag vanaf de kansel over zich uitgestort dat zij allemaal verdoemelingen zijn die zullen branden in de hel. En daar geloven zij in. Uit vrije wil. De stakkerds.

Bronvermelding: de illustratie bij dit artikel komt van Retecool, used by permission met dank aan Bas Taart. Hij (de illustratie, niet Bas) is ontleend aan the Church of the Flying Spaghetti Monster, klik op het plaatje om u aan te melden als lidmaat.
De uitspraak Beter Geen Fiets Dan Helemaal Geen Fiets is van Wim T. Schippers, afkomstig van de langspeelplaat Van Oekel At Paradiso Enz
trackback: http://beheerpagina.web-log.nl/t/trackback/281659/5018000 http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=1394701494321724472&postID=8421763385012730787#

dinsdag 27 januari 2009

Echoklik: panorama met Obama

David Bergman heeft 220 foto's aan elkaar geplakt tot een panorama van de inauguratie van Obama. Je kunt On-Tie-Ge-Lijk ver inzoomen en het blijft herkenbaar.

Vrijwel iedereen draagt een hoofddeksel, valt op.

Bergman's gereedschap is een Gigapan imager.

Dat u dit nog mag meemaken vanachter uw computer, dat is toch ongeëvenaard?

via Retecool

zondag 25 januari 2009

Bekentenissen van een Doe-Het-Zelver

De kraan zat los en hij was een tikje dol. Zo’n ding met een draaihefboompje. De hoek omhoog is voor veel of weinig, de hoek opzij voor warm of koud en dat was dus dol. Dat is onhandig want je brandt je poten of je krijgt lauw water te drinken. Daar moest iets aan gedaan worden. Ik had met de kerst het ding al eens van onderen aangedraaid, maar na een paar dagen zat het weer los. Dus dat moest beter.

Ik dacht dit definitief op te kunnen lossen met een fiberring van € 0,89 de 2 van de kleinschalige klusmarkt O te B. Die tussen klemplaat en het aanrechtblad en dan aandraaien, dat moest het wel doen, maar daarvoor moest dus wel de kraan eraf, dus de hoofdkraan dicht, dus geen drinkwater meer en ook geen plee meer doorspoelen, even.

Genoemde fiberring was echter nét iets te krap. Had al gezien dat ze bij O geen rubber ringen hadden (anders had ik die meteen gekocht) dus nu naar de P te Z, en daar 10 rubberen ringen gekocht voor € 5.49. Had er maar 1 nodig, maar Ach. Heeft u nog een bouwmarkt in de buurt die enkelstuks verkoopt? Koester die, loop er de deur plat, en koop er ook eens een stel tuinmeubelen of iets anders duurs want anders verdwijnt hij, let op mijn woorden.

Affijn, ring d’r om, kraan netjes in juiste hoek gezet en gemonteerd, slangetjes weer aangesloten. Hoofdkraan weer aan. Het spoot er aan alle kanten uit, behalve uit de kraan.

Kut.

Hoofdkraan als de sodemieter weer dicht. Vloer aangedweild. Verbindingen nagelopen en/of overnieuw gedaan, versterking (mijn Lief) gehaald en geïnstrueerd “hoofdkraan een klein stukje open”. De slangetjes bleken lek. Dit was gemonteerd op zijn Pappa L’s.

Pappa L is de pappa van een vorige bewoner. Hij heeft allerlei klussen verricht in ons huis. “Op zijn Pappa L’s” is een gevleugelde uitdrukking bij ons thuis voor iets wat nog nét werkend is afgeleverd, maar niet te onderhouden is of gewoon stom en fout uitgevoerd. Pappa L heeft een keur van verborgen gebreken in ons huis aangebracht. Ik vind dat overigens helemaal niet erg, wij kennen namelijk ook mensen met nieuwbouwhuizen waar de boel is verkloot door professionals en dat is minstens zo erg. Dus ik troost mij bij iedere kutklus die Pappa L mij oplevert met de gedachte dat ik het dan tenminste overnieuw kan doen en dan goed.

Slangetjes lek dus. Ik weer naar de O voor nieuwe slangetjes. Die hadden ze niet los, dus dan maar een nieuwe kraan, daar zaten ook nieuwe slangetjes bij. € 27,50 is niet duur voor een kraan. Op de verpakking staat dat je de slangetjes niet in een S-bocht mag monteren - had Pappa L wel gedaan - en dat is omdat die dingen op slag lek zijn als ze daar na een jaar of tien ineens uit worden gehaald. Maar dat is Pappa L zijn probleem niet.

Bij thuiskomst had ik helaas alleen wel een sexual problem. Dat is technisch voor dat Het Niet Kan. Vrouwtje-mannetje kan, in de techniek. Vrouwtje-vrouwtje of mannetje-mannetje niet, daar moet een verloopstuk (“verloopje”) tussen. Zoek hier geen parallellen met intermenselijke verhoudingen.

Toen heb ik de aansluitslangen losgemaakt om te kijken of ik de kraanslangen daar rechtstreeks op kon doen. De koude leiding liet zich gemakkelijk losschroeven, de warme leiding was gelegd door Pappa L. Ik draaide zonder enige moeite niet de wartel los, maar het pijpje waar hij op zat uit het T-stuk in de leiding aan de wand.

Kut.

Want dat is een soldeerverbinding en ik had geen spullen voor zoiets, maar vooral is het een onmogelijke plaats, achter de sifon van de afvoer waarin ook de afvoer van de vaatwasser en de wasmachine uitmonden.

Maar we moeten morgen weer douchen en straks gewoon weer warm en koud water hebben in de keuken. Dus met de decoupeerzaag een stuk uit de achterwand van het gootsteenkastje gezaagd, zodat ik die niet in de fik zou steken bij het solderen van het pijpje.

En vervolgens weer naar de O. Daar kocht ik een draagbaar soldeerpistool op aanstekerbenzine, vloeivloeistof (geen typefout) en loodloze soldeer want dat moet tegenwoordig, in drinkwaterleidingen. € 21,95 bij elkaar. Met dat soldeerpistool ging prima, zei de zaterdaghulp van de O. Tot wel 1300 graden kon-ie verhitten. Ik had daar het volste vertrouwen in. Verloopjes voor mijn sexual problem hadden ze niet bij de O, maar het is een prima zaak en hij moet blijven.

Daarvandaan reed ik naar huis om mijn Lief in te lichten dat ik meteen weer doorging naar de P, voor verloopjes. Die hadden ze, prachtige verloopslangetjes, precies wat ik zocht. Samen € 11,00.

Bij thuiskomst wilde ik vol goede moed aan de slag, maar het aanstekergas was op. En bij de super om de hoek hadden ze het niet en ook niet bij de tabakkiosk en ook niet bij de twee drogisten die ons dorp rijk is. Bovendien bleek ik ook nog een nieuwe knelschroef nodig te hebben, want de koudwaterslang bleek te zijn bevestigd met een halfvergaan rubber ringetje. Vandaar dat het ook wel eens lekte in het gootsteenkastje, Pappa L! Dus ik weer naar de O, maar die had niet de knelschroef die ik hebben moest en ook niet de aanstekerbenzine. Dat hadden ze gelukkig wel bij de sigarenboer niet ver daarvandaan. Ik rook niet meer, maar ik was reuzeblij dat er nog sigarenboeren zijn en dat horecaverbod mag van mij voor geselecteerde kroegen best worden opgeheven.

Voor de verloopring moest ik weer naar de P. Die had precies wat ik hebben wou, alleen 5 en niet 1 knelring en niet 1 maar 2 knelschroeven, tesamen voor € 6,88. Dat is het nadeel van de P, nog afgezien van het feit dat er een ongelofelijke gluiperd de bedrijfsleiding voert daar. Maar dat is een ander verhaal.

Nu kon ik dan toch eindelijk gaan herstellen. Er kwam een venijnig vlammetje uit het draagbare soldeerpistool. Maar een vlammetje, ook als je hem maximaal zette. Ik heb een drie kwartier geprobeerd de verbinding zodanig te verhitten dat het soldeer vanzelf vloeide. Drie kwartier een aansteker ingedrukt houden is geen sinecure, zeker niet als je op je hurken een meter naar voren moet reiken en de temperatuur van het werkstuk de 1300 graden nadert. Maar het werd stomweg niet heet genoeg. Ik vervloekte mezelf dat ik niet direct meer geld had uitgegeven, maar ja, ik heb anders nooit koperen pijpen te solderen.

Een laatste maal naar de O - mijn Lief reed zodat ik kon uitrusten - alwaar ik voor € 25,95 een gasbrander met een tankje kocht. Die zette ik op een stapeltje bakstenen in het keukenkastje, precies gericht op het werkstuk zodat ik het ding niet oeverloos hoefde vasthouden. Binnen 2 minuten vloeide de soldeer prachtig. Een half uur later kon de hoofdkraan open. Het lekte niet. Het lekt nog steeds niet en het zit beter dan ooit.

Resumerend: wat ik dacht voor € 0,89 in een half uurtje te kunnen klaren kostte uiteindelijk € 99,14 en zes uur. Weet u nog, de tramtunnel in Den Haag? Dat ging ook zo. Kijk naar de Noord-Zuidlijn in onze mooie hoofdstad en u ziet niets anders. Doe-het-zelvers. Allemaal.