Echokliks: voortplanting

Het schijnt dat de BBC veel geld verdient aan de verkoop van grappen uit televisieseries. Maar of ze iets hebben gekregen voor dit citaat? Vergelijk deze aflevering van xkcd met deze Monty Python sketch.

Je kunt er een spelletje van maken. De telefoniste van elektronicaboer Display in Utrecht heeft een tweelingzus die werkt bij New Tech Infosystems. En ze is geheel rechtenvrij, deze juffouw, zo blijkt.

De foto van de copy cat is van Rochelle et al, gebruikt onder CC BY 2.0. CC betekent Creative Commons. En Copy Cat, in overdrachtelijke zin.

Echoklik: de last van babyboomers

In NRC van eergisteren verwoordt Rosanne Hertzberger het ressentiment van de generaties na de babyboom, en dat doet ze buitengewoon goed.

Het lokt ook nogal wat reacties uit.

Sint Maarten & Halloween

Er komt een groepje kinderen het tuinpad op, ze bellen aan, u doet open. De kinderen zingen dan een liedje, ieder voor zich in een eigen toonaard en prestissimo want deze beproeving moet zo snel mogelijk afgeraffeld. Wat er klinkt heeft wel iets van een symfonieorkest dat aan het stemmen is of van freejazz door dilettanten. Niet om aan te horen.

U reageert hierop echter met een dolenthousiast "ooo, wat mooi jongens!" en keert stante pede ampele doses snoep uit. Dat is namelijk de deal.

De schoolfrik in mij zou wensen dat ik de moed had om het anders aan te pakken.
- Nou jongens, dat leek echt nérgens naar. Da's toch geen liedje op deze manier? Daar krijg je niks voor hoor, dat moet wel even beter. Eerst even stemmen dat we op dezelfde noot beginnen. <zingt een la> Siiint..
- <kinderen in koor, onvast> Siiint
- luister naar mekaar jongens, Siiiint
- <kinderen in koor, nu beter> Siiint
- en allemaal tegelijk nu <dirigeert> Sint Maarten..
Waarop dan een redelijke uitvoering van het versje volgt. Want ze kunnen het best, als je het een beetje begeleidt.

"Nou, doe jij maar open dan", zei mijn vrouw, die dat geveinsde enthousiasme veel beter beheerst dan ik en bovendien ook altijd dichter bij de deur is met Sint Maarten.

De realist in mij is echter veel sterker dan de schoolfrik. Halverwege mijn openingszin beginnen sommige kinderen namelijk van schrik heel hard te huilen, anderen gaan schelden of (erger) uitlachen en de begeleidende ouder kijkt mij aan alsof ik een kinderlokker ben en zal dat blijven doen zolang wij hier wonen.

En dan hebben we het nog over een oud-Hollandse gewoonte. Halloween is ook al aan het overwaaien. Dat pak je aan met de methode Fry & Laurie.

foto: pvantees onder Creative Commons licentie

Echoklik: Microsoft presenteert de muis van de toekomst

Click here for English

Microsoft struggles to present new stuff in a convincing manner. We've seen it before, we see it has not changed.

By contrast, let's take Google's introduction to Wave. Presented as a "looooong" video so you know beforehand where you're at; recorded before a live audience who are noisy. Presentation is honest, not slick. There's some giggling and fumbling going on, Wave crashes a couple of time. But the audience love it, what you see is really new, you see progress being made. A small team of determined but fairly relaxed people.

This video appeared around July. Meanwhile, Wave has become a hype. Like Gmail, you need to be invited to it. On Twitter, people lie, cheat and steal for invitations. Nonsense, you just need to wait a while. But the presentation does show how Google thinks from the user's point of view, about what works well and what doesn't.

Compare that to Microsoft's presentation of its future mice. A short text and you can download a PDF and a video. No embedding? Embeddable content is not hard, we do it too and we're a small blog, not a Giga$$ company. Microsoft make it look downright awkward. Moreover, it not only reveals a certain disdain to the public, it also points a middle finger upward to the team of 11 who put hard work in it. Their feats are presented hush-hush in a back room, not before an audience that may cheer and ahout.

It also seems that team has not had much room for creativity. What you see is nice enough, but a term like Frustrated Total Internal Reflection is so horrid it can come up for a Darwin award: how to kill a product before it's even put on the market. Also, you notice that the future mouse is still wired. Why not wireless? Too much data for Bluetooth? Mr. Balmer veto'd ZigBee as "not from here"?

All due respect to the team for the technological accomplishment. But Microsoft is being so timid and clumsy about its future that you have a hard time believing in it. As if they know now already that they won't be there anymore, ten years from now.

Futurist and writer Bruce Sterling recently shouted in his column on Wired "Microsoft, that's where ideas go to die". I fear he's right.

Back to Google. This guy shows us something about Chrome. Note well, he says: "one of our key design tenets is that we don't want to interrupt the user". It seems so simple, but it's so vitally important. No more "are you sure?" windows! How much time of your life have you wasted on those?

Warning windows are 20th century. Not of our time. Future software is smarter, so smart that the people who create it, use it, because it's better.

So, buying Google shares, anyone?

Microsoft slaagt er maar niet in om overtuigend over te komen met nieuwe ontwikkelingen. Dat hadden we al eerder opgemerkt, maar we zien het weer gebeuren.

Neem ter vergelijking eerst de presentatie van Google Wave. Gepresenteerd als "loooooong" video dus je weet van te voren waar je aan toe bent, het is opgenomen met publiek erbij dat herrie maakt, de presentatie is eerlijk, allesbehalve gelikt, er is wat gestuntel en gegiechel. Wave crasht een paar keer. Maar het publiek is enthousiast, wat je ziet is echt nieuw, je voelt op je klompen aan dat hier vooruitgang wordt gemaakt. Je ziet een klein team van redelijk ontspannen mensen. "Leuk", denk je dan, "ben benieuwd".
Die video verscheen ongeveer in juli en inmiddels is er rond Wave een hype ontstaan. Net als bij Gmail moet je ervoor worden uitgenodigd, op Twitter wordt om uitnodigingen gelogen, gesmeekt en gevochten. Onzin, want je moet gewoon even wachten. Maar de presentatie laat wel zien dat Googlers meedenken met gebruikers, goed nadenken over wat zinnig ontwerp is, over wat prettig werkt en wat niet.

Vergelijk dat eens met de presentatie van de nieuwe muizen van Microsoft. Een kort stukkie tekst. Je kunt een PDF en een video downloaden, niet embedded bekijken. Op Loket Diversen draaien we daar onze hand niet voor om, maar zo'n softwaregigant neemt die moeite blijkbaar niet. Uitgesproken knullig. Het onthult een zekere onverschilligheid naar het publiek en tegelijk wordt op deze manier de middelvinger opgestoken naar de 11 mensen die er toch duidelijk hard aan hebben gewerkt. Hun inspanningen worden stiekem geserveerd in een achterafhoekje, niet voor publiek dat mag juichen en joelen.

Die 11 mensen lijken niet veel ruimte voor hun creativiteit te hebben gehad. Of die creativiteit is niet (meer) aanwezig, dat zou ook kunnen. We zien aardige dingen maar de kreet Frustrated Total Internal Reflection is zo gruwelijk fout dat-ie in aanmerking komt voor een Darwin-award: met zo'n slogan draai je het product meteen al de nek om, nog voordat het überhaupt op de markt verschenen is. Verder valt op dat alle toekomstmuizen bedraad zijn. Waarom niet draadloos? Komt er zoveel data langs dat Bluetooth het niet aankan? Is Zigbee verboden door meneer Balmer?

Alle respect voor de technische prestatie van die 11 mensen, daar niet van. Maar MicroSoft doet weer zo timide en schutterig over de toekomst dat je daar moeilijk vertrouwen in kunt hebben. Alsof ze nu al weten dat ze over 10 jaar niet meer bestaan.

Futuroloog en schrijver Bruce Sterling riep laatst nog uit: Microsoft, that's where ideas go to die. Ik vrees dat hij gelijk heeft.

Even terug naar Google. Deze jongen laat iets zien over Chrome. Let op, hij zegt: "één van onze grondbeginselen bij het ontwerpen is: we willen de gebruiker niet interrumperen". Het lijkt zo simpel, maar het is van vitaal belang: geen windowtjes met "are you sure?" meer. Hoeveel tijd van uw leven hebt u daaraan verspild?

Waarschuwingswindowtjes zijn ernstig 20ste eeuw, en dus niet meer van deze tijd. Software van de toekomst moet slimmer in elkaar zitten, zo slim dat de makers er zelf graag mee werken.

Toch maar aandelen Google, dan?

Een scherpe momentopname van Twitter

Iedereen had het erover. Je kon geen klik geven zonder het T-woord langs te zien komen en heel veel mensen waaronder Barack, Youp, Geert, Maxime Verhagen en de Dalai Lama doen het. Reden genoeg dus om op onderzoek uit te gaan, waarvan hieronder verslag. Twitter beweegt en verandert waar je bij staat, dus het is een momentopname. Maar wel een scherpe.

Een compleet overzicht is onmogelijk, dus we presenteren de krenten uit de pap tot dusver. Lokkertje: een aantal twitterazzi die ik volg(de) worden genoemd, maar niet bij naam. Je weet wel wie je bent als je het leest. Nieuw voor Loket Diversen zijn de uitklap-links met nadere tekst en uitleg, zodat je kunt overslaan wat je al weet.

Een half jaar terug legde Marie-José Klaver op haar NRC-blog steeds nog geduldig uit wat Twitter überhaupt is, maar diezelfde krant ging er vorige maand al van uit dat deze kennis thans tot uw algemene ontwikkeling behoort. U had het gemist?

Iedereen die zich aanmeldt bij Twitter kan ongelimiteerd berichtjes van maximaal 140 tekens de wereld in sturen, en die wereld heeft zo’n 5 tot 7 miljoen leden. Dat aantal is onzeker omdat veel mensen zich hebben ingeschreven maar er niets mee doen. Een bericht heet een tweet. Jij moet andere twitteraars volgen om hun tweets te kunnen zien en dat is wederkerig, dus anderen moeten jou volgen om jouw tweets te kunnen zien. Je kunt ook alle berichten doorzoeken, daar heb je geen twitter-account voor nodig.

Voor wie nu brandt van nieuwsgierig verlangen om er nu ook, meteen! maintenant! jetzt! mee aan de slag te gaan hebben we een setje essentiële Twitter-links. Proberen?

1. Twitter zelf;
2. Twitter Search;
3. hoe je het kaf van het koren scheidt met Tweetdeck. Update: mijn ervaringen met Hootsuite zijn beter. TweetDeck raakte Tweets kwijt en zo;
4. hashtags.org

Maar wat heb je er nou aan?

• Het is vreet tijd maar dat kan ook leuk zijn.
• Het is nuttig en handig maar dan moet je er wel eerst wat tijd in steken.
  
• Wie twittert heeft nergens haarzijn volle aandacht bij en dat geeft een versnipperd denkraam dat langer aanhoudt dan je lief kan zijn. Extreme gevallen kunnen nergens hun hersens meer bij houden.
• Nieuws van ooggetuigen, ongecensureerd en heter van de naald dan CNN.
• Geen beter venster op de waan van de dag & de trend van dit moment, maar wees gewaarschuwd: overal zanikt bagger.
• De commercie buit het al uit maar Twitter zelf heeft nog geen cent winst gemaakt.

Er zijn grofweg vier soorten twitteraars, zie het plaatje hierboven: met de klok mee heb je personen, organisaties, groepen machines en losse machines. De laatste categorie eerst. Een machine die webcontent genereert heet een bot (van robot) en die dingen bestaan al zo lang als internet zelf: al in 1995 werd je verleid om te chatten tegen een bot (zie ter illustratie deze aflevering van xkcd) maar je hebt dus ook twitterbots. Voorbeeld...

De Tower Bridge in Londen geeft tweets als “I am closing after the SB Lady Daphne has passed downstream”. Wat is daar de lol van? Nou kijk. De machinekamer van de Tower Bridge is een spektakel om in werking te zien. Loop je toevallig door Londen, dan kun je via de tweets op je smartfoon het bezichtigen van de Tower Bridge strakker plannen. Kan handig zijn.
Het was trouwens liefde op het eerste gezicht, het klikte meteen tussen Twitter en Smartfoon. Daarover straks meer.

Er zijn ook bots die internet afgrazen met bepaalde zoektermen en wat ze vinden doorsturen in een tweet, zoals Newsycombinator, maar er zijn ook organisaties waar mensen achter zitten die zo werken. Zo is Geert Wilders ook (een) bot (en niet alleen op Twitter), maar ook Barack Obama, buienradarNL, The Economist, NSvertraging, NRC Next, The Guardian, de BBC, The New York Times en talloze anderen. We hebben het nu over de rechterkolom van de matrix.

Maar de grootste categorie zijn gewone mensen zoals u en ik, met een internetaansluiting en eventueel een mobiele telefoon. Die vormen met z’n allen een wereldwijd fijnmazig en dichtbezet netwerk dat, we noemden het al, ooggetuigenverslagen de wereld in stuurt. Het laatste nieuws volg je middels hashtags, dat zijn termen met een #, hash-sign ('hekje') ervoor, die je bij wijze van trefwoord in een tweet zet. Die methode is op zichzelf niet nieuw, maar de macht en de kracht ervan kwamen voor het eerst duidelijk naar voren bij de aanslagen in #Mumbai en later ook bij andere grote gebeurtenissen in het wereldnieuws. #Iranelection staat met ruim 300.000 tweets momenteel zelfs op nummer 2 van de meest voorkomende hashtags. Gevestigde media gebruiken dit. Er komen foto’s en filmpjes in het nieuws die zijn gepost door twitterazzi uit Iran (zoals de foto linksboven in de matrix), Urumqi en zeer recent Guinee.
Ander voorbeeld: #michaeljackson is inmiddels niet meer hot (verzin zelf een flauwe woordspeling) maar zijn overlijden legde de servers van Twitter langdurig plat en die van Google bijna. Dat is interessant, want internet is een economische levensader en een primaire levensbehoefte voor een schrikbarend groot aantal bedrijven en mensen (waaronder ikzelf), en daarom is het belangrijk dat zwakke plekken worden gevonden en verbeterd. Dat is kennis die Twitter te gelde kan maken, als dat nog niet gebeurt.

Als je een hashtag afspreekt heb je een clubje. Zo kon je met #ZG plaatsnemen in de virtuele wegzakbank en commentaar geven op ZomerGasten. Een half oog op de TV, een half oog op je smartfoon. Ik miste niets, zag ik, en bleef gewoon in de tuin verder laptoppen. Dit commune-idee is ook handig om erachter te komen of andere mensen ook last van “iets” hebben, bijvoorbeeld dat Firefox telkens crasht of dat internet vandaag erg langzaam is. Oplossingen, if any, vind je met Google, lotgenoten met Twitter. Dat helpt meestal niet, maar toch geeft het een prettig gevoel: gedeelde smart is halve smart, net als dat het op je werk een band schept als je collectief niet kunt doorwerken omdat “het systeem” weer eens retetraag is.

Zoals we hierboven al tersluiks opmerkten was het liefde op het eerste gezicht, het klikte meteen en we kunnen inmiddels gerust spreken van een hartstochtelijke verbintenis: die tussen Twitter en de Smartfoon. Tweets zijn klein genoeg voor zo'n klein beeldschermpje en met zo'n ding ben je permanent on-line. Dat, en het feit dat homo sapiens van nature een beest is dat graag praat, is de voedingsbodem van Twitter.

Maar wie praat heeft lang niet altijd iets te zeggen. Wat heb je eraan om van iemand te weten of ze bij de bakker in de rij staat met rugpijn, of dat haar jongste spruit zojuist de bank heeft ondergekotst en dat zij verdoemme overal in haar eentje voor staat? Niets, zou je zeggen, maar bij nader inzien ligt dat toch iets anders. Laat me hier even over uitweiden, er zit meer achter.

Op mijn 17e deed ik vakantiewerk in een archief bij een ministerie. Daar werkte al 30 jaar een zekere heer Bregman. Mijnheer Bregman had verstand van biljarten, klaagde berustend over de hogere salarissen in het bedrijfsleven en verstond de kunst om het woord 'meneer' dreigend als een scheldwoord te bezigen. Iedere dag stipt om 16 uur 35 pakte hij de telefoon, sprak daarin na een halve minuut de woorden "Ja wijffie, ik kom d'r weer aan hoor" met een Rotterdams accent, trok dan zijn jas aan en vertrok. Op mijn 17e vond ik dat het toppunt van verstofte en vastgeroeste aderverkalking en nam ik mij voor om nooit, maar dan ook nooit zo te worden.

Twintig jaar later constateer ik dat mijn lief en ik de gewoonte hebben om elkaar te sms'en als we van werk weer naar huis gaan. Dan weten we waar we uithangen, dat is fijn. Het geeft een warm gevoel. Dat warme gevoel, daar gaat het om.
Terug naar de mevrouw met het kotsende kroost.

Deze mevrouw bleek een verwoed netwerkster type babbelkous, ze produceert een enorme stroom tweets die me grotendeels helemaal niets zeiden. Ik stond om het punt om af te haken toen me opviel dat het woord Afghanistan wel erg vaak voorkwam. Kort daarna bleek ze ook op deze manier haar echtgenoot, gelegerd in Uruzgan, op de hoogte te houden van haar reilen en zeilen. Ik kan me voorstellen dat het voor hem een grote morele steun is om dat allemaal te zien. In stilte hoop ik ook dat hij inmiddels besloten heeft om, als zijn missie erop zit, voorlopig in de buurt te blijven. Maar wie ben ik?

De stemming op Twitter is als in de beginjaren van internet onmiskenbaar welwillend, optimistisch en goed van vertrouwen. Je komt gemakkelijk met mensen in contact. En het is heel leuk, virtueel rubbing shoulders met mensen als Youp van 't Hek of John Cleese. Waarom ik Barack Obama volg? Je ziet hem soms zijn ruim 2,2 miljoen volgers oproepen om iets te doen tegen de flagrante leugens over zijn nieuwe ziektekostenplan, bijvoorbeeld. Je ziet bijvoorbeeld ook dat veel BN-ers niet verder komen dan leeghoofdige kromspraak. Totale onbekenden kunnen je daarentegen op interessante dingen wijzen, en je kunt ook mensen volgen die je juist níet mag. Ik noem geen namen.

Die welwillende atmosfeer maakt ook dat mensen met een beperking lotgenoten en daarmee steun en raad vinden. Tegelijkertijd etaleren ze hun wel en wee. Dat is niet altijd even verheffend en het is heel gemakkelijk om daar een snel oordeel over te geven. Maar als je beter kijkt zie je een tijdbom tikken. Hoezo?

Er is een meisje dat twee jaar geleden een zeldzame vorm van MS kreeg en sindsdien haar leven leeft in de openbaarheid van Twitter. Ze houdt ook een blog bij, ze is inmiddels redelijk bekend, ik zag haar laatst in de Spits. Je kunt haar volgen van moment tot moment, vanaf het opstaan, je leest waarmee de ochtendbammetjes belegd zijn, het uitzicht uit het raam, de middagrust, doktersbezoek, werken aan een afstudeeropdracht, en zo voort, en zo voort.
Ze heeft een hele schare supporters en dat geeft onvervangbare morele steun. Je ziet ook hoe de dagen op elkaar lijken. Er is veel gebabbel en niet meer dan dat. Het mag wel wat meer hout snijden, denk je dan. En wat bezielt iemand om dagelijks een foto van zichzelf te publiceren? Dailymugshot is er speciaal voor bedoeld. Speciaal voor mensen met narcistische neigingen? Het zijn er al bijna 500.

Totdat je in die stroom van alledaagse dingen een onscherpe foto tegenkomt van de ochtendpillen. Die liegen er niet om. Pretnisolon krijg je niet zomaar en Imuran ook niet. En dat zijn er dan twee van de vijf. MS is steeds beter behandelbaar, met sommige vormen kun je heel oud worden maar andere vormen zijn ernstig progressief en dat betekent dan meestal ook dodelijk. En dan dringt het tot je door dat dit meisje toch echt wel ernstig ziek is, misschien wel bezig is aan een monument, voor zichzelf, voor later, voor anderen, maar in elk geval voor morele steun nu. En dan hoop je heel hard dat ze daar nog heel lang mee door kan gaan.

Ik kan het mishebben. Dit is niet iets dat je even in een mailtje navraagt. Of waar je direct en onverbloemd antwoord op zou krijgen, als je het vroeg. Dus ik laat het maar zo. Wie het weet mag het zeggen.

Een klein stukje extra informatie kan een heleboel andere informatie in een volledig ander daglicht stellen. Het blijft dus altijd zaak om verder te kijken dan je neus lang is en dat is tegenstrijdig met het koppensnellersmedium dat Twitter is. Ook blijft de vraag hoe je beter de krenten uit de gigantische papstroom kunt pikken. Deskundoloog Lee Bryant doet in het gortdroge vakblad Informatie Professional dan wel totaal lyrisch over Twitter en RSS- feeds, maar het filteren van de informatiestroom is niet eenvoudig. We komen daar beslist nog op terug.

Foto's: server farm door Sugree, robot door FlySi, massa door davidChief, individu door misterasmus. Misterasmus heeft een grote verzameling getwitterde foto’s van geweld rond de verkiezingen in Iran, waaronder een van Neda toen ze nog leefde. Alle foto's zijn gebruikt onder een Creative Commons Share-Alike licentie.

Vertraging Bouw Vredenburg door Anti-Hoest-Installaties

De nieuwbouw van Muziekcentrum Vredenburg blijkt te worden vertraagd door opstartproblemen met de antihoestinstallaties in de nieuwe concertzaal.
Plannen voor deze inrichting zijn tot nu toe zorgvuldig geheim gehouden. Loket Diversen kwam ze op het spoor dankzij een anonieme tip van een lezer die betrokken is bij de bouw. De oplossing lijkt echter in zicht, aldus functionaris A. van Vredenburg. A. wilde niet met zijn naam op dit blog, maar na enige aarzeling was hij graag bereid om ons volledig op de hoogte te brengen.

"Vooral voor de musici is dit een e-nór-me vooruitgang. Het gehoest van met name de fossiele abonnementhoudsters was echt een plaag. Artiesten raakten erdoor uit hun concentratie en ik kan u stapels klachtenbrieven van echte muziekliefhebbers laten zien die zich er vreselijk aan ergerden. Tientallen jaren hebben we geprobeerd er iets aan te doen. Gratis hoestpastilles uitgedeeld bij aanvang van de concerten, maar toen bleken die ouwe besjes keihard met de papiertjes te gaan ritselen. We hebben een tijd lang HOESTEN HINDERT in hele grote letters op de wanden geprojecteerd, maar daar trokken ze zich geen ene mallemoer van aan. Een landelijke campagne had ook geen enkel effect. En ze steken mekaar aan hè? Soms heb je een concert waarbij het een kwartier lang redelijk stil blijft, maar dan komt er een zachte passage en dan is er altijd wel ergens iemand die móet en zál kuchen. En dan komt er een hele kudde los. De zaal heeft een heel open akoestiek, maar dat betekent helaas ook dat je álles goed hoort. Ook dat gekuch.

Omroepen kwamen hier ook altijd graag, maar meer dan een radiouitzendinkje kwam er nooit van. Miljoenen zijn er gespendeerd aan dure digitale opnames met de bedoeling om ze op CD uit te brengen, maar dat kon dan nooit vanwege dat stomme gehoest. Heel veel grote namen kwamen hier ook niet meer, daardoor. Dus iedereen was het er wel over eens dat er iets moest gebeuren. Jongeren doen het ook, maar minder. Het probleem is hoofdzakelijk ouwe dametjes, van het slag dat het geen ene reet kan schelen hoe hinderlijk ze zijn. Wij krijgen er daar relatief veel van, voornamelijk uit Bilthoven-Noord. En lang niet allemaal hoor, het is een klein groepje dat het verpest voor de rest. Maar je kunt ze niet weigeren, want ze hebben al 80 jaar een abonnement. Dus we móesten wel drastische maatregelen nemen."

A. neemt ons mee naar een gedeelte van de zaal waar de antihoestvoorziening al operationeel is. Het filmpje toont u een artist's impression. "De risicogroep komt in twee ringen met speciale stoelen. Elke stoel is voorzien van sensoren en een afvoerinstallatie. Bij het minste of geringste kuchje krijgt oma een zachte prop tegen haar snufferd gedrukt, de zgn. muffler, aan een hydraulische arm. Die armen maakten eerst nog wel wat geluid, en dat kon natuurlijk niet. Het heeft de fabrikant een hoop tijd gekost om dat te verbeteren, maar nu zijn ze helemaal geluidloos." A. gaat zitten op een stoel en kucht. Ogenblikkelijk gaat boven zijn stoel een luikje open waaruit al even onhoorbaar een arm flitst die A's kuch smoort in een prop textiel. A. kantelt vervolgens met stoel en al achterover in de wand via een kantelmechaniek, waarbij tevens een andere, lege stoel verschijnt. In een flits zagen we A met zijn benen in de lucht een soort glijbaan afgaan.

Even later treffen we A. een paar verdiepingen lager. "Het wegkiepmechaniek is nu helemaal geperfectioneerd. We verwachten heel weinig protest. Direct euthanaseren bleek ethisch niet haalbaar, maar ze worden goed opgevangen en ze krijgen een drankje dat de afgelopen vijf minuten geheugen uitwist. De meesten hebben sowieso geen korte termijngeheugen meer. Dat is mede de oorzaak van het probleem."

Ook acteurs hebben veel last van hoesten door het publiek. Een aantal toneeltheaters is geïnteresseerd in de Irritating Person Removal Installation, zoals de toestellen zijn genoemd. "We zijn bezig om samen met de fabrikant het systeem aan te passen zodat het gemakkelijker ook in andere theaters geïmplementeerd kan worden. Er is een vereniging opgericht "Vrienden van het Antihoest-theater". Anne Wil Blankers is benaderd om op te treden als beschermvrouwe, zij is goed op de hoogte met de problematiek en ze heeft natuurlijk een enorme goodwill bij het publiek", aldus A.

Mevrouw Blankers bevestigde desgevraagd dat hoesten door het publiek een groot probleem is. "Het is vreselijk storend voor andere mensen en het haalt je uit je concentratie. Vooral 's winters is het heel erg. We hebben de voorstelling wel eens onderbroken en toen het publiek toegesproken, zo van 'en nu iedereen even uithoesten en dan bent u voor de rest van de avond stil'. Dat werkte totaal niet, ze bleven mekaar juist aansteken, en die hele voorstelling werd een klucht. En het is natuurlijk bespottelijk dat je als een schooljuffrouw moet optreden tegen volwassen mensen."

De firma die de installaties leverde was niet bereikbaar voor commentaar, maar is onder andere bekend van installaties in ziekenhuizen waar de patiënt door onderzoeksapparatuur moet worden gehaald. De veiligheid is uiteraard gewaarborgd.