dinsdag 13 juli 2010

Arbeidsomstandigheden

Mijn arbeidsomstandigheden zijn allerbelabberdst. Mijn beeldscherm is eigenlijk te klein, ik zit op een derdehands stoel en vaak werk ik uren achtereen op een zolder. Er is maar één piepklein dakraampje. 's Zomers wordt het er meer dan 35 graden en dan gutst het zweet langs heel mijn lichaam. 's Winters kan het er vriezen.

Ik vind het heerlijk. Ik ben namelijk eigen baas en vrij om te doen en te laten wat ik wil. Ik moet natuurlijk zorgen dat de schoorsteen rookt maar daarin slaag ik, tot nu toe, wonderwel. Dat geeft op zichzelf al voldoening, maar het is vooral de vrijheid die een belangrijk deel van mijn beloning is geworden. Word ik moe of suf, dan ben ik na een powernap van een kwartier weer als herboren. Als ik kop noch staart meer aan mijn werk zie ga ik naar buiten, even bewegen. Dat ruimt de bovenkamer op en ik krijg de beste ideeën meestal tijdens een ferme wandeling of fietstocht.

Weinig werkgevers vertrouwen hun mensen zo’n vrijheid toe. De ene werknemer weet zich geen raad met de verantwoordelijkheid, een ander loopt meteen de kantjes eraf.

Portret van een lijntrekker

Ooit had ik een collega die jarenlang weinig meer deed dan de gaatjesstrook afscheuren van kettingpapier. Hij had er een speciaal apparaatje voor, een langwerpig ding van grijs plastic: je deed een deksel open, dan zag je een rij plastic pinnen waar je de gaatjesstrook overheen deed, dan klapte je het deksel weer dicht en dan kon je het formulier-in-drievoud eraf scheuren. Hele dagen kon hij ermee bezig zijn. Daarna borg hij de formulieren grondig onvindbaar in een ordner, zodat, wanneer er eentje moest worden voorzien van wat extra krabbels in inkt, er een nieuwe kopie moest worden uitgedraaid. Op kettingpapier. Zo bleef zijn werk in de wereld.

Het apparaatje was wel eens zoek. Dan ging hij het zoeken. Hele ochtenden kon hij daarmee kwijt zijn. Terechtwijzingen deed hij dood: “zonder dat apparaatje kan ik mijn werk niet doen”.

Er is gepoogd om hem licht invoerwerk te laten doen. Ondanks dat hij een pc thuis had en daar ook mee om kon gaan getuige de hoge scores bij het computerspel Dungeons & Dragons waarover hij opschepte in de koffiepauze, was deze uitbreiding van zijn takenpakket niet bespreekbaar zolang hij niet eerst een computercursus kreeg. Maandenlang wist hij deze droevige discussie te rekken.

Hij was actief vakbondslid én had zitting in de dienstcommissie. Ik lieg geen letter.

Hitteberoerte dreigt

Vakbonden zijn er om werknemers te beschermen tegen boosaardige bazen. Voor Chineesjes in sweatshops waar al die mooie goedkope modekleding vandaan komt, is dat nog steeds bitter hard nodig - daar niet van.

Kortgeleden kwam FNV Bondgenoten met aanbevelingen voor werk in extreme warmte, waaronder een hele handige heat-stresscalculator. Die riep HITTEBEROERTE DREIGT, op mijn zolder waar het 35 graden is en 80 procent luchtvochtig.

Ik heb daar niets van gemerkt. Wel was mijn shirtje in een paar minuten geheel doorweekt van het zweet en merkte ik hoe dit vocht de warmte afvoerde. (Hoe mooi toch functioneert de natuur.) Toen ik beneden kwam in de koelte, voelde ik de voldoening van Iets Moois te hebben gemaakt, in combinatie met het lichamelijk herstelde gevoel dat een sauna geeft. Van een hitteberoerte totaal geen sprake.

Moest ik nu altijd de hele dag verplicht op mijn zolder werken, dan zou ik zeker wel gaan protesteren en waarschijnlijk sloot ik mij ook wel aan bij een vakbond als mijn baas niet zou luisteren.

Maar de hinder van slechte arbeidsomstandigheden smelt als sneeuw voor de zon zodra je vrij bent in je doen en laten.

Met die vrijheid omgaan leer je vanzelf als je loon naar werk krijgt. Dit is een trend die natuurlijk al aan de gang is, met al die ZZP-ers die de crisis heeft uitgespuugd. Waaronder uw reporter.

foto gemaakt door Paul Midler, auteur van Poorly Made in China.

dinsdag 6 juli 2010

Kabinetsformatie

klik op het plaatje!