dinsdag 19 april 2011

Sprookje: Bloggertje in Ranzoland

Niet lang geleden in Ranzoland, een vreemd land hier ver vandaan, was eens een klein, bescheiden bloggertje. Hij schreef voor zijn plezier, over wat hij maar wilde en wat hem maar interessant of amusant genoeg leek voor andere mensen. Hoge kijkcijfers had hij niet. Er gingen maanden voorbij dat zijn blog uitsluitend werd gelezen door een select gezelschap vrienden en verder alleen werd bezocht door de Indexer van Grote Vinder & Co. Maar dat vond Bloggertje niet erg. Hij schreef immers voor zijn plezier, en de mensen die hem lazen, deden dat ook voor hun plezier. Gelukkiger hoefde Bloggertje niet te worden.

Op zekere dag hoorde Bloggertje van de nare ervaringen van zijn vriendin aleXandra, kortweg X. X was het slachtoffer geworden van sms-fraude. Telkens werd er geld van haar gestolen via haar telefoonrekening, voor sms-diensten waar zij zich nooit voor had aangemeld. Zij had haar FoonMij gebeld, maar de Kol van het Senter was onverbiddelijk: “Nee mevrouw, dat is een betaalde dienst, daar heeft u zich echt voor opgegeven, dat kan niet anders.” Maar X wist zeker dat dat niet zo was, en bovendien had ze ook nooit zo'n sms’je ontvangen. Maar FoonMij hield vol: “U heeft uw telefoon ergens laten liggen en dan heeft iemand anders dat nummer opgegeven”. Maar dat was niet zo.

Senterkollen

Foonmij kon de betaling niet terugdraaien. “Wij leveren alleen maar het netwerk, dat bedrijf stuurt u die berichten en daar betaalt u voor. Wij innen het geld voor ze, maar verder zijn we niet verantwoordelijk.” Foonmij kon wel vertellen waar haar geld naartoe ging: Qatro Imbile, maker van sms-spelletjes als Neuk Met Een Beest en Liefdestest, waarbij deelnemers moeten proberen om iemand met sms'jes tot paren te bewegen. (In ons beschaafde Nederland kunnen wij ons dit moeilijk voorstellen, maar in Ranzoland, een kolonie van Moronia, is het heel normaal.) Maar Qatro Imbile zei hetzelfde: geld terugstorten kon niet, afmelden wel. Dus dat deed X.

Maar de volgende maand stond er opnieuw 400 Ranzo op haar rekening voor dezelfde spookdienst. Het afmelden werkte dus niet. Na een aantal weken vruchteloos heen en weer mailen en bellen was X het zat en liet ze haar telefoonnummer veranderen. Met alle gedoe van dien.

Diefstal?

Bloggertje zag er een verhaal in en ging op onderzoek uit. Qatro Imbile bleek een onderdeel te zijn van Stinck-Holmij. De eigenaar, Lucky "Sparks" Da Capo, was de man die het stemmen per sms op De Verveelkooi en Kweelsukkels naar Ranzoland had gebracht. (De Verveelkooi en Kweelsukkels zijn schermdrogen, dat is een klein beetje vergelijkbaar met televisie in Nederland. Op de pleinen van Ranzoland staan grote schermen opgesteld. De meeste Ranzo's gaan, als ze klaar zijn met slapen, eten en werken, naar die pleinen om met z'n allen naar de schermen te kijken, wat daarop te zien is worden drogen genoemd. De Verveelkooi is een drog waarbij je mensen ziet die zich vervelen en onderling naar en dom doen. In Kweelsukkels zie je mensen steeds hetzelfde liedje zingen, op een manier die al talloze malen eerder gedaan is, maar dan veel slechter. Alle Ranzo's stemmen verwoed mee wie er moet winnen. Per sms. Zoiets zou in Nederland natuurlijk nooit van de grond komen, maar in Ranzoland hoor je er niet bij als je niet over de schermdrogen mee kunt praten.)

SMS-imperium

Bloggertje kwam erachter dat Stinck-Holmij, samen met nog een stuk of zes andere bedrijven, wel 200 mensen in dienst had, maar dat het officiële adres een verlaten winkelpand was in Poen-Banana, de hoofdstad van Ranzoland. Maar belangrijker: hij zag dat er veel meer mensen op dezelfde manier waren gedupeerd. De Ranzische internetfora stonden er vol mee, en er waren zelfs een paar speciale schermdrogen gemaakt om de mensen te waarschuwen.

Geen diefstal

Het was koren op Bloggertjes molen. Trots dat hij nu eindelijk eens iets van Echt Algemeen Belang bij de kop had, publiceerde hij een mooi fel stukje. Hij vond het crimineel en dat stak hij niet onder stoelen of banken. Stinck-Holmij had geld geïncasseerd zonder toestemming, maar bezette haar Kol-Senters met trollen waar niet mee te praten viel. Daardoor gaven de meeste mensen uiteindelijk maar op, het ging immers niet om grote bedragen. Maar vele kleintjes maken wel één grote. En het was dan wel geen zware criminaliteit waarbij dooien vielen, maar Bloggertje concludeerde dat Stinck-Holmij en Da Capo rijk waren geworden door de gemeenste soort diefstal die er is: diefstal binnen de wet.

Zelfregulering

Bloggertje had het tij mee. Er waren zóveel mensen gedupeerd dat zelfs de regering van Ranzoland ervan hoorde. Maar bedrijven zijn altijd sneller dan regeringen, ook in Ranzoland. Al terwijl Bloggertje met zijn speurwerk bezig was beloofden FoonMij en Stinck-Holmij beterschap. Nu was Foonmij altijd al een logge, maar uiteindelijk wel een bonafide onderneming. Stinck-Holmij niet, "Sparks" Da Capo was begonnen als ranzige sms-boer. Maar nu was hij zó groot geworden dat er geen keuze meer was: hij moest wel fatsoenlijk gaan lijken, want al die boze mensen belemmerden de groei. Dus in de lente van dat jaar kwamen FoonMij en Stinck-Holmij met een gedragscode waaraan ze zich voortaan zouden houden. En inderdaad, de klachten van gedupeerden namen merkbaar af. Althans, na die tijd zag Bloggertje dat de klachten van de Ranzische internetfora verdwenen.

De ambtenaren van Ranzoland hadden echter al veel werk gestoken in het onderzoek naar Qatro Imbile en bovendien was er net een nieuwe regering die danig in geldnood zat. Dus in de zomer van dat jaar kreeg Qatro Imbile een boete wegens misleiding van 119 miljard Ranzo, twee keer de jaartoelage van het Ranzische staatshoofd. En omdat het veel te veel werk was om de boete eerlijk te verdelen onder de gedupeerden, zou deze in zijn geheel in de staatskas verdwijnen. Dat hadden die ambtenaren slim bedacht!

Advocatuur

Lucky Da Capo was niet iemand die graag in de publiciteit kwam. Hij wilde maar één ding: rijk worden, weerzinwekkend rijk. Hij wilde internationaal gaan en was in bespreking met een andere firma om te gaan fuseren. Al veel eerder had hij ingezien dat een goede jurist zijn gestolen inkomsten kon legitimeren. Nu wemelde het in Poen-Banana van de vlijmscherpe juristen, maar die waren ofwel buitengewoon mediageniek of anders heel erg mediageil (een groter verschil met de beroepsgroep zoals wij die in Nederland kennen is niet denkbaar). Dit was een te groot risico voor Da Capo. Maar na enig gezoek vond hij een freelance advocate, van origine een keurig meisje uit een buitenplaats van Poen-Banana, met een aantal belangrijke kenmerken: een geweten als Emmenthaler kaas, totaal onbekend en bijzonder vakbekwaam en ijverig.

Haar naam was Bella Rijst-LaCroix en zij wist van wanten. Zij had haar stukken allang in stelling gebracht toen de boete op de deurmat viel. De ambtenaren van Ranzoland waren totaal geen partij voor haar, binnen een maand had ze de boete omlaaggeluld van 119 miljard naar 55 miljoen. Dat was nog steeds meer dan een modaal jaarsalaris in Ranzoland, maar minder dan 5% van de oorspronkelijke boete. Maar Rijst-LaCroix had de smaak te pakken en ging ook tegen deze claim onmiddellijk in beroep. Voor die 55 miljoen kon Da Capo haar nog wel een paar uurtjes betalen, immers.

Schoonmaakactie

Om haar verweer bij de rechters van Ranzoland aannemelijker te maken, was Rijst-LaCroix al veel eerder een schoonmaakactie gestart. Overal waar Qatro-Imbile of Stinck-Holmij of de naam van Lucky "Sparks" Da Capo in ongunstige context te vinden was, dreigde zij met een proces. Dit was één van de oorzaken dat Bloggertje steeds minder over hem kon vinden via Grote Vinder & Co.

Dreigbrief

Op zekere dag was Bloggertje zelf aan de beurt. Een jaar na zijn mooie felle stukje ontving hij een e-mail van Bella Rijst-LaCroix, zomaar in zijn eigen mailbox, terwijl die geenszins openbaar bekend was. In die mail werd gedreigd met gerechtelijke stappen als Bloggertje niet uiterlijk de volgende dag om 12 uur de verwijzing naar de heer Da Capo in samenhang met frauduleuze praktijken uit zijn mooie felle stukje verwijderd had.

Bloggertje was op dat moment juist bezig voor een klant die niet kon wachten. Tijd om aan zijn stukje te gaan sleutelen had hij niet, dus verwijderde hij het mooie felle stukje in zijn geheel, meldde dat aan Rijst-LaCroix en vroeg haar hoe zij aan zijn e-mailadres gekomen was. Daar zou hij nooit antwoord op krijgen.

Ken uw recht

Bloggertje was danig van zijn stuk over deze dreigbrief, maar ook een beetje trots: het deed er dus wel degelijk toe, wat hij schreef! En: never waste a good crisis, dacht hij, en zocht uit Hoe Het Zat. Wat bleek: volgens de wet in Ranzoland mag je niemand besmaden, tenzij er een Algemeen Belang mee is gediend. Dus als Berlüsca het met minderjarigen doet, dan mag je dat niet in het openbaar zeggen, want dat is smaad. Tenzij hij Akela bij de Padvinders is, want dan is het Algemeen Belang erbij gebaat en dan mag het wel.

Hoewel Bloggertje nu wist dat hij in zijn recht stond - het leek hem althans in het belang van het algemeen dat frauduleuze ondernemers uit de roulatie werden genomen - wilde hij het toch niet tot een rechtszaak laten komen. Hij had gezien hoe Rijst-LaCroix de vloer had aangeveegd met de ambtenaren van Ranzoland. Reden om vertrouwen te hebben in de Ranzische rechtbank zag hij niet: in Ranzoland werden onschuldige mensen jarenlang opgesloten zonder enig bewijs van hun schuld, boeven werden vrijgesproken door klunzigheid van de politie en er waren schermdrogen met speciaal voor dat doel georganiseerde schertsvertoningen in de rechtszaal. (U kunt zich dit als Nederlander natuurlijk niet voorstellen, maar zo gaan die dingen in Ranzoland.)

Het druiste in tegen zijn gevoel voor rechtvaardigheid, maar het leek hem 't verstandigst om er maar het zwijgen toe te doen. En zo kwam het dat Bloggertje voortaan alleen nog maar stukjes schreef waar niemand enig bezwaar tegen kon hebben.

Elke overeenkomst met bestaande personen of gebeurtenissen berust op puur toeval.